20-letnia dziewczyna przypadkowo zaszła w ciążę z robotnikiem budowlanym

Noah wyrósł na miłego, ciekawskiego chłopca. Miał ciemne włosy Jasona i te niepowtarzalne zielone oczy. Za każdym razem, gdy Emily w nie patrzyła, jej serce pękało. Nigdy nie powiedziała mu o jego ojcu. W każdym formularzu szkolnym zostawiała puste pole „imię ojca”.

Kiedy Noah poszedł do liceum, Emily udało się kupić mały dom na obrzeżach Santa Rosa. Otworzyła sklepik na rogu przed domem i życie ułożyło się w cichą rutynę. Mimo to duch Jasona wciąż krążył – zwłaszcza gdy Noah zaczął zadawać pytania.

Pewnego letniego popołudnia, po egzaminach na trzecim roku studiów, Emily usłyszała, jak Noah rozmawia z przyjacielem na ganku.

„Nie wiem, kim jest mój tata. Mama mówi, że zmarł dawno temu. Ale jakiś facet z Arkansas powiedział, że wyglądam zupełnie jak facet o imieniu Jason, który kiedyś z nim pracował…”

Emily zamarła. Jej ręce drżały. Imię, wspomnienia, wszystko, co chowała przez 17 lat, powróciło.

Tej nocy siedziała sama pod lampą na ganku, obserwując świetliki migoczące na grządce z warzywami za domem. Nie spała.

Następnego ranka, gdy rozkładała produkty na przydrożnym straganie, podeszła do niej starsza, znajoma kobieta.

„Ty jesteś… Emily?” zapytała cicho kobieta.

Serce Emily podskoczyło.

„Tak. Czy ja cię znam?”

„Jestem matką Jasona.”

Świat się przechylił.

Kobieta wyglądała na starszą, szczuplejszą. Jej oczy nie były już surowe, lecz zmęczone. Wręczyła Emily małą torebkę z prezentem i powiedziała: „Jestem w mieście, odwiedzam rodzinę. Słyszałam, że tu jesteś. Ja… Chcę poznać Noaha”.

Emily ścisnęło się w piersi. Jej głos się załamał. „Dlaczego teraz? Żeby przepraszać? Już za późno. Czy ty w ogóle wiesz, przez co przeszłam?”

Kobieta skłoniła głowę.

„Myliłem się. Naciskałem na Jasona, żeby poślubił kogoś innego. Nie mogła mieć dzieci. Rozwiedli się w zeszłym roku. Jason… zmarł trzy miesiące temu. W wypadku samochodowym. Zanim odszedł, powiedział: »Mam syna. Jeśli nadal mnie kochasz, proszę, znajdź go. Proś o wybaczenie«”.

Świat się rozmazał. Emily chwyciła się blatu, żeby nie upaść.

Tego wieczoru, po długim wahaniu, usiadła naprzeciwko Noaha przy stole w jadalni.

„Noah, jest coś, czego ci nigdy nie powiedziałam…”

I tak zrobiła. Wszystko – od tego, jak poznała Jasona, przez odrzucenie, złamane serce, po milczącą decyzję o wychowywaniu go samotnie.

Noah siedział w oszołomionym milczeniu. Kiedy skończyła, zadał tylko jedno pytanie:

„Czy on o mnie wiedział?”

Emily skinęła głową. „Tak. Ale nigdy nie miał odwagi, żeby się z tym zmierzyć. A teraz go nie ma”.

Tej nocy Noah odwrócił się, zwinął się w kłębek na łóżku i płakał bezgłośnie. Jego łzy nasiąkły poduszkę. Nie nienawidził matki – kochał ją bardziej niż kiedykolwiek – ale to odkrycie wstrząsnęło czymś w jego wnętrzu.

Tydzień później wróciła matka Jasona. Tym razem wręczyła Emily stary, zniszczony notes w skórzanej oprawie.

„To… to jest dziennik Jasona. Napisał go pod koniec. Pomyślałem, że powinieneś go mieć.”

Tej nocy, gdy w domu panowała cisza, Emily otworzyła pamiętnik.

„Emily, jeśli to czytasz, to znaczy, że mnie już nie ma. Przepraszam, że zostawiłam cię samą, żebyś musiała stawić czoła wszystkiemu. Byłam tchórzem – bałam się rozczarowania rodziców, osądu. Obiecałam sobie, że kiedyś wrócę… ale nigdy tego nie zrobiłam.

W dniu mojego ślubu byłem pijany przez tydzień. Przez 17 lat za każdym razem, gdy słyszałem, jak ktoś wymawia twoje imię, czułem się jak nóż wbity w pierś. Kilka razy byłem w Santa Rosa. Widziałem cię – raz niosłeś zakupy z maluchem na rękach. Chciałem do ciebie pobiec. Nie mogłem.