Rośliny pająkowate są uwielbiane przez wielu za łatwą pielęgnację i atrakcyjny wygląd. Ich łukowate liście i właściwości oczyszczające powietrze sprawiają, że są popularnym wyborem zarówno dla początkujących, jak i doświadczonych ogrodników. Jednak chociaż rośliny pająkowate są zazwyczaj mało wymagające, rozwijają się, gdy zapewni się im odrobinę dodatkowej pielęgnacji. Upewnienie się, że Twoja roślina pająkowata jest krzaczasta i zdrowa, nie tylko zwiększa jej atrakcyjność estetyczną, ale także poprawia jej podstawowe funkcje.
Dla tych, którzy chcą poprawić wygląd i zdrowie swojej rośliny pająkowatej, poniższe wskazówki oferują praktyczne porady, które każdy rodzic rośliny może wdrożyć. Te techniki pomogą Ci zrozumieć i zaspokoić specyficzne potrzeby Twojej rośliny pająkowatej, co doprowadzi do bardziej żywego i kwitnącego zielonego towarzysza.
1. Zapewnij odpowiednie oświetlenie:
Rośliny pająkowate rozwijają się w jasnym, pośrednim świetle. Chociaż mogą tolerować słabsze warunki oświetleniowe, ich tempo wzrostu może spowolnić, a one mogą nie wytwarzać tak wielu odrostów. Umieść roślinę pająkowatą w pobliżu okna z rozproszonym światłem słonecznym lub w dobrze oświetlonym pomieszczeniu, aby pobudzić jej wzrost.
2. Podlewaj regularnie:
7 wskazówek, jak sprawić, by Twoja roślina pająkowata była bardziej krzaczasta i zdrowsza
zobacz więcej na następnej stronie
Reklama
Yo Make również polubił
4 rzeczy, których nigdy nie powinieneś mówić na pogrzebie
Ciasto kakaowe na maślance z twarogiem
Zapłaciłam 4000 dolarów za przyjęcie z okazji parapetówki, ale kiedy dotarłam do willi, okazało się, że jest to impreza dla mojej siostry z okazji narodzin dziecka. Mama roześmiała się i powiedziała: „Zaskoczona? I tak nic byś z tym nie zrobiła. Po prostu usiądź i baw się dobrze”. Uśmiechnęłam się więc, wyszłam na zewnątrz i wykonałam jeden telefon. Chwilę później wszystko się zmieniło.Zapłaciłam 4000 dolarów za przyjęcie z okazji parapetówki, ale kiedy dotarłam do willi, okazało się, że jest to impreza dla mojej siostry z okazji narodzin dziecka. Mama roześmiała się i powiedziała: „Zaskoczona? I tak nic byś z tym nie zrobiła. Po prostu usiądź i baw się dobrze”. Uśmiechnęłam się więc, wyszłam na zewnątrz i wykonałam jeden telefon. Chwilę później wszystko się zmieniło. Witaj, Maleńki Harrison Moja rodzina zaprosiła mnie na kolację z „wielkimi nowinami”. Gdy przybyłam, zdałam sobie sprawę, że to przyjęcie nie jest dla mnie, tylko dla mojej przyrodniej siostry. Na banerze widniał napis: „Gratulacje dla naszej prawdziwej córki”. Roześmiali się i wznieśli toast, świętując prawdę, która uczyniła mnie outsiderką we własnej rodzinie. Siedziałam cicho, niczym duch na ich uczcie, aż kelner wręczył mi liścik od właściciela restauracji. Wtedy właśnie zrzuciłam własną bombę, a ich idealny, starannie wyreżyserowany świat zaczął się rozpadać. Rozdział 1: Parapetówka, której nie było Wiadomość dotarła w środę po południu. Kolacja u Delvino, godzina 19:00. Mamy ważną wiadomość. Wiadomość od mojej mamy, Giny, wysłana na grupowy czat rodzinny. Bez kontekstu, po prostu. Ale słowo „ wielka” wydawało się celowe, starannie zarzucona przynęta. Chcieli, żebym tam była. I poszłam. Bo bez względu na to, jak odległe, jak zimne, jak warunkowe było ich uczucie, wciąż byli moją rodziną. Prawda? Pamiętam, jak wjeżdżałem na parking tamtej nocy, a zachodzące słońce rzucało długie, szkieletowe cienie na chodnik. Wziąłem głęboki oddech przed wyjściem z samochodu, a kołnierzyk mojej znoszonej marynarki nagle wydał mi się niewystarczający. Część mnie, ta, która nigdy nie przestawała mieć nadziei, była podekscytowana. Może tym razem, pomyślałem, będę częścią tej uroczystości. Wchodząc do restauracji, słyszałam już ich śmiech, znajomy, ekskluzywny dźwięk, który zawsze zdawał się otaczać murem. Skręciłam za róg do prywatnej jadalni i zamarłam. Tam byli wszyscy. Moja mama, Gina, popijała wino i uśmiechała się, jakby pozowała do magazynu. Mój ojczym, Richard, skrzyżował ramiona i kiwał głową z aprobatą. I moja przyrodnia siostra, Brittany, promieniejąca, z idealnie ułożonymi włosami i nieskazitelnym makijażem, chłonąca ich uwielbienie niczym kwiat mieniący się w słońcu. Nawet moi dziadkowie tam byli. Ale nie było dla mnie miejsca.
„W dni wolne będę robić, co zechcę! Nie obchodzi mnie, czego potrzebujesz ani co o mnie myślisz!” – synowa sprowadziła teściową na ziemię.