Tej nocy zauważyłam, że mój mąż jest w pokoju naszego miesięcznego dziecka, tuż przed tym, jak wyszedł z domu: Weszłam do pokoju dziecięcego i zobaczyłam coś strasznego…

Nikogo tam nie było oprócz mojego syna. Ani jednego mężczyzny, ani jednego dźwięku. Kilka minut później wrócił do domu – z torbą na zakupy. Spokojny, jakby nic się nie stało.

Nie mogłem się już dłużej powstrzymywać. Pokazałem mu nagranie z kamery. Zbladł śmiertelnie. Uklęknął i wyszeptał:

— Myślałam, że to się już nie powtórzy…

Powiedział, że zdiagnozowano u niego zaburzenie dysocjacyjne tożsamości, gdy był nastolatkiem. Z biegiem lat objawy prawie zanikły i myślał, że to już koniec.

Ale wraz z narodzinami naszego syna w nim się „coś” obudziło. Inna osobowość. Nie pamiętał nic z tego, co się stało, kiedy przejęło nad nim kontrolę. A ta część jego… czuła głęboką, niebezpieczną nienawiść do dzieci.

Zaczął płakać. Powiedział, że już zauważył, że traci poczucie czasu, miewa dziwne sny i znajduje przedmioty, których nie pamiętał, kiedy je podnosił. Myślał, że oszaleje.

Prosił o wybaczenie. Obiecał, że poszuka pomocy, że zostanie przyjęty. A ja… chciałam mu wierzyć.

Ale tej nocy, kiedy spał na kanapie, spojrzałam na jego telefon. Znalazłam tam nagranie audio, którego prawdopodobnie nigdy nie słyszał. Męski głos – dziwny, stłumiony, pełen nienawiści – szeptał: