Notatka od dostawcy sprawiła, że zainstalowałem kamery bezpieczeństwa w moim domu – będę mu za to wdzięczny na zawsze

Pośpieszny zapis na torbie z przesyłką sprawił, że pobiegłam na podwórko, gdzie dokonałam niepokojącego odkrycia, które mogło uratować moją rodzinę przed czymś przerażającym. Tajemnicza wiadomość od Raviego, naszego stałego dostawcy, sugerowała niebezpieczeństwo, które wciąż wisiało w powietrzu, zagrożenie, którego nie mogłam zignorować.

Jako samotna matka, często korzystam z dostaw jedzenia, gdy jestem zbyt zmęczona, żeby gotować dla dzieci. Z czasem Ravi stał się kimś więcej niż tylko znajomą osobą; był przyjacielem, który przybijał piątki z moimi dziećmi, Kaiem i Islą, przed wyjściem. Ale w zeszły wtorek coś było nie tak. Ravi przyjechał, wyglądając na wyjątkowo spiętego. Bez słowa podał mi nasze jedzenie i pospiesznie wrócił do samochodu, zostawiając mnie zmieszaną.

„Co się dzieje z Ravim?” zapytał Kai, wyglądając przez okno.

„Nie wiem, kolego. Może mu się spieszy” – odpowiedziałem, patrząc, jak jego samochód znika w oddali.

Odstawiając jedzenie na kuchenny blat, wciąż zastanawiając się nad dziwnym zachowaniem Raviego, zauważyłem coś nabazgranego z tyłu torby z dostawą. Niepewne pismo natychmiast przykuło moją uwagę i kiedy przeczytałem wiadomość, kolacja była ostatnią rzeczą, o jakiej myślałem.

„SPRAWDŹ KOSZ NA ŚMIECI”.

Serce waliło mi jak młotem, gdy starałam się zachować spokój dla dzieci. „Może wy dwoje pozmywacie, a ja wszystko przygotuję?” – zasugerowałam, wyganiając je z kuchni. Kiedy wyszły, pobiegłam na podwórko, a wiadomość Raviego rozbrzmiewała mi w głowie. Podeszłam do koszy na śmieci, drżącymi rękami podnosząc pokrywę pierwszego. Nic nadzwyczajnego, po prostu nasze zwykłe śmieci. Ale kiedy otworzyłam drugi kosz, zamarłam. W środku, owinięte w stary koc, leżały rękawiczki, kilka drobnych narzędzi i nieopisana butelka wypełniona tajemniczą cieczą. Ogarnęła mnie panika.

KONTYNUUJ CZYTANIE NA NASTĘPNEJ STRONIE

„Mamo? Wszystko w porządku?” Głos Isli mnie zaskoczył. Szybko zamknęłam klapę i odwróciłam się do niej z wymuszonym uśmiechem.

„Nic mi nie jest, kochanie. Tylko coś sprawdzam. Wejdź do środka, zaraz będę.”

Gdy tylko Isla zniknęła mi z oczu, zadzwoniłem do biura szeryfa.

„Wydział Szeryfa, mówi Leona.”