List ze strychu: ślub mojej siostry, jej zniknięcie i prawda dziesięć lat później

Dzień ślubu Laury lśnił jak złoto: świąteczne lampki migotały, dziedziniec wypełniał śmiech, a jej bose stopy radośnie tańczyły w kurzu i rozlanym ponczu.

Staliśmy przy stoliku z lemoniadą, spocone dłonie i szeroki uśmiech, a ja powiedziałem do niej: „Teraz naprawdę jesteś mężatką”.

Uśmiechnęła się szeroko, ale tylko na chwilę.

Nie zauważyłem, żeby jego oczy się rozbłysły, a uśmiech zgasł.

Następnego ranka jej nie było. Wyszła z pokoju motelowego, w którym spędziła noc poślubną.

Jej suknia ślubna była starannie złożona. Telefon nienaruszony. Żadnego liściku. Żadnego pożegnania.

Policja ją przeszukała.

Przeciągnęli ją przez staw. Przesłuchali Luke’a. Ale Laura zniknęła, jak wiatr wiejący przez suche łodygi kukurydzy.

A wraz z nią zniknęła jasność w głosie Matki, determinacja w postawie Ojca i rytm, który kiedyś spajał naszą rodzinę.

Dziesięć długich lat minęło powoli.