Historia mężczyzny 237

Stałam przed domem, a serce waliło mi jak młotem. Moje rzeczy walały się po trawniku niczym porzucone śmieci. Ubrania, książki, kilka pamiątek, nawet moja ulubiona poduszka. A tam, na chodniku, stał mój mąż – a właściwie mój niedługo były mąż – uśmiechając się triumfalnie, z kobietą uczepioną jego ramienia.

—„Nie ma potrzeby robienia sceny” – powiedział chłodno. „Ten dom należy do mojego dziadka. Nie masz tu żadnych praw. Spakuj swoje rzeczy i wyjdź…”

Powiedział to, jakby rozgniatał owada. A ona, jego kochanka, milczała. Uśmiechała się tylko, przekonana, że ​​wygrała.

Nie chciałam płakać przy nich. Schyliłam głowę i zaczęłam się pakować. Byłam wyczerpana. Poprzedniego dnia przyłapałam męża na zdradzie. Zachowałam spokój. Może za bardzo. Ale wykonałam też kilka telefonów.

Zapełniłam bagażnik samochodu, pudło po pudle. To było upokarzające, ale trzymałam głowę wysoko. Wiedziałam coś, czego oni nie wiedzieli.

I właśnie gdy wracałam po ostatnie pudełko, przed domem zatrzymał się czarny SUV. Mój mąż zmarszczył brwi, zaintrygowany…

Z samochodu wysiadł mężczyzna w ciemnym garniturze z teczką. Spokojnie podszedł do niego, ignorując zdziwione spojrzenia, i powiedział:

— „Panie Dubois? Jestem pan Lambert, notariusz spadkowy po pańskim dziadku. Mam tu oficjalne dokumenty dotyczące odczytania testamentu, które odbyło się dziś rano”.

Mój mąż spojrzał na niego nerwowo.

— „Co się stanie? Powiedziano mi, że nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego…”

— „Myli się pan. Dziadek wydał bardzo jasne instrukcje. Biorąc pod uwagę pańskie zachowanie w ciągu ostatnich kilku miesięcy – niewierność, brak szacunku, niedojrzałość – postanowił nie dać panu domu”.

Mój mąż zbladł. Wyjąkał:
„Co? Ale… od kogo?”