Zimowy koncert, który zmienił moje spojrzenie na mojego ojczyma

Kiedy miałem 10 lat, moja mama rozpoczęła nowy rozdział w życiu, wychodząc za mąż za Jima, który został moim ojczymem. Początkowo postrzegałem go jako outsidera, kogoś, kto próbuje wypełnić rolę, która nie była jego własna. Trzymałem go na dystans, wahając się, czy wpuścić go do swojego świata. Tej zimy moja szkoła zorganizowała koncert bożonarodzeniowy, a ja zasłużyłem na małą solową rolę. Moja mama, pracująca na nocnej zmianie, nie mogła tam być, co rozumiałem, ale wciąż odczuwałem ból po jej nieobecności. Kiedy nadeszła moja chwila występu, wszedłem na scenę, wpatrywałem się w publiczność i nagle poczułem się sparaliżowany strachem.

Głos uwiązł mi w gardle. Ręce trzęsły mi się niekontrolowanie. Nagle, przecinając ciszę, z widowni dobiegł potężny głos: „Dasz radę!”. To wsparcie mnie zaszokowało i kiedy mrużąc oczy, wpatrywałem się w tłum, zobaczyłem Jima – dumnie stojącego, entuzjastycznie klaszczącego, z uśmiechem emanującym wiarą we mnie. W tym momencie coś we mnie zmiękło. Węzeł niepokoju się rozluźnił i wziąłem głęboki oddech, żeby się uspokoić.