Mąż spędził tydzień na wybrzeżu ze „znajomą” i kiedy wrócił, był oszołomiony tym, co zobaczył.

Andriej nigdy nie był mistrzem kłamstwa. Pakując bagaże w sypialni, starał się unikać wzroku Mariny, kobiety, z którą mieszkał prawie 10 lat.
A więc konferencja. „Cały tydzień” – odpowiedziała Marina, opierając się o framugę drzwi. „I koniecznie w Soczi, kiedy wszyscy są na wakacjach”.

„No tak” – mruknął Andriej, wkładając szorty plażowe pod stos koszul. „Korporacja pokrywa wszystkie koszty. Dziwnie byłoby odmówić”.

– Czy twoja koleżanka, Vika, też przyjedzie? W głosie Mariny nie było pytania, tylko znudzonego stwierdzenia faktu.

Andriej zawahał się przez chwilę, zanim kontynuował przygotowania, jakby nic się nie stało.

– Tak. Jest odpowiedzialna za prezentację. Praca to praca.

Tylko dla przykładu
„Oczywiście” – odpowiedziała Marina, krzyżując ramiona na piersi. „Tak jak na zeszłorocznej imprezie firmowej, kiedy „pracowaliście” do czwartej nad ranem?”

– Zaczynasz od nowa? Andriej zatrzasnął walizkę. – Wtedy wszystko wyjaśniłem. Mieliśmy ważny projekt.

– Ten, który kazał usunąć wszystkie wiadomości z telefonu?

Andriej zdjął torbę z łóżka i w końcu spojrzał żonie w oczy.

– Nie będę się do tego odnosił. Samolot odlatuje za trzy godziny.

„Pozdrów swojego „kolegę”” – powiedziała Marina, odsuwając się od drzwi, żeby go przepuścić. „Spokojnego odpoczynku”.

Andriej coś mruknął i pobiegł do wyjścia.
Marina długo stała sama na środku sypialni, wpatrując się w rodzinny portret na stoliku nocnym. Potem uparcie sięgnęła po telefon i zaczęła szukać numeru osoby, która mogłaby jej pomóc.

Połowa czerwca w Soczi, zadowolona z odpowiedniej temperatury wody – ciepłej, ale nie przesadnie ciepłej, z delikatnymi falami. Andriej swobodnie leżał pod parasolem, obserwując Vikę relaksującą się w falach. Jej brązowe ciało igrało w świetle, przyciągając zaciekawione spojrzenia otaczających ją ludzi.

„Chodź tutaj!” zawołała, machając ręką. „Woda jest po prostu cudowna!”

„O czym myślisz?” zapytała Vika, podpływając bliżej i obejmując go za szyję. „Tylko nie mów mi, że chodzi o pracę”.

Tylko dla przykładu
– Nie, po prostu… – Andriej zawahał się. – Zapomniałem wysłać raport przed wyjściem.

„Kłamczuchu” – Vika uśmiechnęła się, lekko całując go w policzek. „Myślisz o żonie, prawda?”

Andriej zmarszczył brwi.

– Umówiliśmy się, że nie będziemy poruszać tego tematu.

„Dobrze, dobrze” – powiedziała Vika pojednawczo. „Może popłyniemy do boi?”

Wieczorem zjedli kolację w hotelowej restauracji z widokiem na morze. Vika miała na sobie nową sukienkę, którą kupiła wcześniej tego dnia w butiku na nabrzeżu. Andriej patrzył, jak zachód słońca nabiera złocistego koloru i pomyślał, że wygląda wspaniale. Jednak coś wciąż go drażniło.

„Jedziemy jutro w góry?” – zapytał Vika, popijając wino. „Chcę zrobić kilka ładnych zdjęć do mediów społecznościowych”.

„Oczywiście” – Andriej skinął głową. „Przy okazji kupimy jakieś pamiątki”.

„Czy Marina lubi pamiątki?” zapytała niewinnie Vika.

Andriej skrzywił się.

— Prosiłam, żebyś nie zaczynał tej rozmowy.

„Przepraszam” — powiedziała Vika, nakrywając jego dłoń swoją. „Ale prędzej czy później będziesz musiał rozwiązać tę sytuację. Nie możemy się ukrywać w nieskończoność.

„Wiem” — odparł ponuro Andriej. „Porozmawiam z nią po wakacjach”.

– Naprawdę? — Oczy Viki rozbłysły nadzieją. — Obiecujesz?

– Obiecuję.

Tydzień minął jak z bicza strzelił. Pływali, opalali się, jeździli na wycieczki, jedli owoce morza w dobrych restauracjach i spędzali parne noce w hotelowych pokojach. Andriej prawie przestał myśleć o swoim domu i o tym, co go czeka po powrocie. Prawie.

W dniu wyjazdu Vika przytuliła go na lotnisku.

„Nie zapomnij o swojej obietnicy” — powiedziała cicho, pieszcząc jego usta. „Czekam na twój telefon”.

„Pamiętam” – mruknął Andriej, niechętnie się odsuwając. „Zadzwonię, jak tylko z nią porozmawiam”.

Lecieli oddzielnymi lotami, więc takie środki ostrożności wydawały się właściwe.