Moja matka sprzedała mnie za 5000 starszemu, samotnemu mężczyźnie. Myślałam, że od tamtej chwili moje życie będzie piekłem, ale gdy tylko przekroczyłam próg głównej sypialni, prawda mnie zszokowała…

Moja matka sprzedała mnie za 5000 pesos starszemu, samotnemu mężczyźnie. Myślałam, że od tamtej chwili moje życie będzie piekłem, ale gdy tylko przekroczyłam próg komnaty ślubnej, prawda zaparła mi dech w piersiach…
Mam na imię Marisol i mam zaledwie 20 lat. Urodziłam się w małym miasteczku w Oaxaca, w biednej rodzinie. Mój ojciec zmarł młodo, a matka została sama, z trudem utrzymując mnie i moje dwie siostry. Ale bieda nie ustępowała: długi rosły, windykatorzy przychodzili co tydzień, a matka była praktycznie wyczerpana.

Pewnego dnia kobieta z sąsiedztwa przyszła do domu i powiedziała mojej matce, że w sąsiednim miasteczku mieszka starszy, samotny mężczyzna, który potrzebuje kogoś, kto się nim zaopiekuje. Jeśli się zgodzę, da mojej matce 5000 pesos – niewielką kwotę dla wielu, ale w tamtej chwili wydawała się nam fortuną.

Byłam w szoku. Płakałam, krzyczałam, nie mogłam uwierzyć, że moja matka podjęła taką decyzję. Czułam się jak towar na sprzedaż, jakbym została rzucona w mroczny los. Ale widząc rozpaczliwe spojrzenie matki, drżące dłonie skrywające łzy, nie miałam odwagi, by ją zganić. Po prostu skinęłam głową w milczeniu, czując się nieskończenie upokorzona.

Ślub został zorganizowany w pośpiechu. Ludzie mówili, że mam „szczęście”, że mam „środek do życia”, ale w moim sercu były tylko cienie. Był ode mnie znacznie starszy, włosy miał już siwe, a twarz pokrytą głębokimi zmarszczkami. Myślałam, że moje życie zamieni się w piekło: bycie żoną starego, nieznanego mężczyzny, bez miłości, bez nadziei.

W noc poślubną weszłam do sypialni z drżącym sercem. Ale to, co odkryłam, odebrało mi mowę: pokój nie był ciemny ani zimny. Na stole stał wazon ze świeżymi kwiatami, a obok otwarta książka z zakładką. Siedział przy łóżku, jego spojrzenie było spokojne i życzliwe, bez śladu chciwości czy gniewu, które sobie wyobrażałam.

Widząc moje zdenerwowanie, uśmiechnął się łagodnie i powiedział: