Naśmiewała się z rodziny ofiary podczas procesu. Sędzia odpowiedział szokującym werdyktem…

Ciche napięcie na sali sądowej prysło, gdy prokurator skończył odczytywać oświadczenie ofiary.
Po drugiej stronie sali dwudziestodwuletnia Melissa Carter siedziała zgarbiona na krześle, a jej blond włosy opadały niedbale na twarz. Postawiono jej liczne zarzuty kradzieży i napaści z użyciem przemocy, powiązane z serią napadów na sklepy spożywcze w całym Ohio. Chociaż nikt nie zginął, trauma emocjonalna i straty finansowe ofiar i ich rodzin były znaczące.

W pierwszym rzędzie siedziała Angela Morris, której syn był jednym z pracowników zaatakowanych przez Melissę. Przeżył napaść, ale fizyczne blizny i szkody psychiczne były trwałe. Ręce Angeli drżały, gdy czytała swoje oświadczenie, a głos łamał się z emocji. Sala sądowa czuła ciężar jej żalu.

Ale Melissa nie odpowiedziała skruchą. Zamiast tego uśmiechnęła się złośliwie. Gdy Angela opowiadała o koszmarach syna i jego walce o powrót do pracy, Melissa pochyliła się w stronę adwokata, wyszeptała coś i cicho się zaśmiała. Dźwięk był na tyle głośny, że Angela go usłyszała. Po sali sądowej rozległy się westchnienia, gdy Melissa teatralnie przewróciła oczami i naśladowała drżący głos Angeli.

Sędzia Robert Hensley był tego świadkiem. Jego wyraz twarzy stwardniał. Lata pracy uodporniły go na manipulację, ale jawny brak szacunku dla rodzin ofiar był czymś, czego nigdy nie tolerował.

Angela załamała się, nie mogąc kontynuować. Tymczasem Melissa uśmiechała się ironicznie, nonszalancko stukając wypielęgnowanymi paznokciami o stół obrony – jakby całe postępowanie było niczym więcej niż żartem.

Prokurator wstał. „Wysoki Sądzie, oskarżenie pragnie włączyć zachowanie Melissy Carter podczas tej rozprawy do protokołu jako dowód jej braku skruchy”.

Sędzia Hensley pochylił się do przodu, wpatrując się w Melissę przenikliwym wzrokiem. „Panno Carter, czy nie wydaje się pani zabawne w tym postępowaniu?”

Melissa wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się półgębkiem. „Po prostu uważam, że ludzie przesadzają. To nie było aż tak poważne. Nikt nie zginął”.
Sala sądowa zamarła. Słowa zawisły ciężko w powietrzu. Rodzina ofiary z niedowierzaniem sapnęła.

Młotek sędziego Hensleya uderzył. „Dość”. Jego głos rozbrzmiał w sali. „Nie będzie pani kpić z ofiar w mojej sali sądowej”.

Melissa odchyliła się na krześle z miną, która zdawała się mówić: „Zrób, co możesz”.

Ale to, co nastąpiło później, było czymś, czego naprawdę się nie spodziewała.

Sędzia Robert Hensley zdjął okulary i ostrożnie położył je na biurku przed sobą. Jego głos, spokojny, ale opanowany, niósł w sobie autorytet dziesięcioleci spędzonych na ławie sędziowskiej. „Pani Carter, ten sąd widział niezliczoną liczbę oskarżonych. Niektórzy przyznają się do swoich błędów. Inni z trudem biorą na siebie odpowiedzialność. Ale niewielu odważy się wyśmiewać rodziny, których życie zniszczyli. To, co pani właśnie zrobiła, jest absolutnie niedopuszczalne. To karygodne”.

Melissa spróbowała ponownie się uśmiechnąć, ale sędzia nie skończył.

Twierdzi pani, że nikt nie zginął. To może i prawda, ale prawo nie mierzy krzywdy tylko liczbą ofiar. Blizny, które pani zadała, są prawdziwe. Zaatakowała pani niewinnego człowieka dla pieniędzy. Sprawiła pani, że nie mógł spać bez leków. Zniszczyła pani poczucie bezpieczeństwa rodziny. A teraz stoi pani przede mną z arogancją, kpiąc z tych samych ludzi, którzy cierpią z pani powodu”.

Sędzia przerwała, pozwalając ciszy się rozerwać. Sala zamarła.

„Prokuratorze, jaki jest maksymalny wyrok za te zarzuty?”

„Dziesięć lat, Wysoki Sądzie”.

Uśmiech Melissy zniknął.