Ośmioletni chłopiec ratuje dziecko z zamkniętego samochodu, spóźnia się do szkoły i zostaje zrugany — ale nagle dzieje się coś nieoczekiwanego.

Dziewięcioletni Caleb Whitman znów spóźniał się do szkoły. Jego trampki uderzały o chodnik, gdy przecinał parking Riverside Plaza, licząc na to, że uda mu się oszczędzić kilka minut. Jego nauczyciel, pan Lawson, ostrzegał go dzień wcześniej, że kolejne spóźnienie oznacza telefon do domu, a Caleb bał się, że znów rozczaruje rodziców.

Ale w połowie drogi coś kazało mu się zatrzymać. W granatowym hatchbacku, zaparkowanym w samym słońcu, siedziało małe dziecko przypięte w foteliku samochodowym. Policzki dziecka były purpurowe, usta otwierały się i zamykały w rozpaczliwym płaczu, który ledwo przebijał się przez szczelnie zamkniętą szybę. Krople potu spływały mu po skroniach.

Caleb przycisnął twarz do szyby, pukając kostkami palców. Nie pojawił się żaden dorosły. Szarpał za klamki w każdych drzwiach, jeden po drugim, ale wszystkie zamki trzymały mocno. Jego puls przyspieszył, a płacz dziecka słabł w krótkie, chrapliwe dźwięki.

Na placu panowała dziwna cisza. Kilka wózków sklepowych toczyło się na wietrze, ale w pobliżu nie było żadnych kupujących. Szkoła była zaledwie trzy przecznice dalej, a jednak myśl o porzuceniu dziecka ściskała Caleba za żołądek. Rozumiał wystarczająco, by wiedzieć, że czekanie może być śmiertelne.

Na skraju chodnika zauważył luźny kawałek betonu. Jego ręce drżały, gdy go uniósł, szepcząc: „Przepraszam”, jakby przepraszał sam samochód. Z całej siły, na jaką pozwalały mu drobne ręce, rzucił nim w boczną szybę. Pierwsze uderzenie tylko ją rozbiło, ale dwa kolejne w końcu roztrzaskały szybę na kawałki.

Ostrożnie sięgnąwszy do środka, Caleb odpiął lepkie paski i wyjął niemowlę. Ciało dziecka było bezwładne i wilgotne, przylegające do jego piersi. Caleb kołysał się delikatnie, mamrocząc: „Już dobrze. Już dobrze”.

Właśnie wtedy za nim rozległ się przerażony głos. „Co robisz z moim samochodem?”

Caleb odwrócił się gwałtownie. Kobieta rzuciła się w ich stronę, rzucając dwie papierowe torby, które roztrzaskały się na asfalcie. Przez chwilę patrzyła z wściekłością na wybitą szybę i chłopca ściskającego jej dziecko. Potem nagle olśniło ją. Jej gniew przerodził się w przerażenie, gdy przyciągnęła dziecko bliżej i obsypała jego spoconą twarz szaleńczymi pocałunkami. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy szepnęła: „Uratowałeś go. Myślałam, że będę tylko kilka minut. Nie mogę uwierzyć w to, co zrobiłam. Dziękuję, dziękuję”.

Caleb nie wiedział, co odpowiedzieć. W oddali zadzwonił szkolny dzwonek, przypominając mu, że znów się spóźnił. Odwrócił się i pobiegł resztę drogi, z rękami odbitymi od szyby, z sercem bijącym z adrenaliny.

Kiedy wpadł do klasy, surowe spojrzenie pana Lawsona spotkało go. „Caleb Whitman” – powiedział nauczyciel ostrym głosem – „znów spóźniony”.