Weszłam do kliniki przepełniona radością, że jestem w ciąży — ale zanim zdążyłam zadzwonić do męża z tą nowiną, zobaczyłam, jak trzyma brzuch innej kobiety i całuje ją, jakby była całym jego światem…

Marzenie w końcu się spełniło

Przez trzy długie lata marzyliśmy z mężem o zostaniu rodzicami. Znosiliśmy nocne rozmowy, niekończące się wizyty u lekarzy i miesiące leczenia. Były noce, kiedy płakałam w poduszkę, bojąc się, że nigdy nam się to nie uda.

Aż pewnego ranka stanęłam w łazience z drżącymi rękami, gdy na teście pojawiły się dwie jasne kreski. Serce waliło mi jak młotem, a łzy zamazywały mi wzrok. Chciałam do niego pobiec, wykrzyczeć tę nowinę – ale się powstrzymałam. Poczekałam, aż lekarz potwierdzi. Chciałam, żeby ta chwila była idealna.

USG, które zmieniło wszystko

W dniu wizyty leżałam na stole zabiegowym, wpatrując się w ekran, podczas gdy lekarz się uśmiechał.
„Gratulacje” – powiedział ciepło. „Jesteś w ciąży”.

Słowa te spłynęły na mnie niczym promienie słońca po latach ciemności. Ogarnęła mnie radość. Przycisnęłam do piersi małe zdjęcie z USG, gotowa zadzwonić do męża i podzielić się z nim najszczęśliwszą nowiną w naszym życiu.

Ale potem wyszłam na korytarz – i cały mój świat się zawalił.

Szok na korytarzu

Zaledwie kilka kroków ode mnie go zobaczyłam. Mojego męża. Nie był sam. Tulił młodszą kobietę, jego usta musnęły jej usta w pocałunku tak intymnym, że poczułam się, jakbym wbiła nóż w pierś.

A ona – ona też była w ciąży.

Zamarłam, nie mogąc złapać oddechu. Moja radość rozpłynęła się w mgnieniu oka. Zdjęcie USG drżało mi w dłoni. Cofnęłam się o krok, chowając się za rogiem, modląc się, żeby mnie nie zobaczyli. Nogi miałam jak z ołowiu, ale serce krzyczało, żebym poszła za nimi.

Więc poszłam.

Dom, którego nigdy nie widziałam

Przejechali przez miasto do dzielnicy, której nie znałam. Zaparkowałam kawałek dalej, patrząc, jak wchodzą do małego, schludnego domu. Otworzył drzwi kluczem.

Ręce trzęsły mi się na kierownicy. Nie mogłam myśleć, nie mogłam oddychać, ale nie mogłam też wyjść.

W końcu zmusiłam się do pójścia naprzód. Moje kostki dłoni uderzały w drzwi, a każde pukanie rozbrzmiewało echem w mojej głowie niczym bęben.

Drzwi się otworzyły. To był on. Mój mąż. Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, a potem wymusił uśmiech, jakby nic się nie stało.

„Proszę wejść” – powiedział, jakby to było całkowicie normalne.

Druga Kobieta Mówi