Mój mąż rzucił pracę, bo był chory – zaufałam mu i dałam mu wszystkie swoje pieniądze, dopóki prawda nie wyszła na jaw

Pracuję jako kierownik projektu w firmie zajmującej się oprogramowaniem i bardzo lubię swoją pracę.
Płacę wystarczająco, żeby utrzymać moją małą rodzinę.

Nasi dwaj synowie, Liam i Jake, są moją główną inspiracją.

Liam, lat 12, ma dociekliwy umysł i zamiłowanie do nauk ścisłych. Z kolei Jake, lat 10, jest naszym małym sportowcem.

Jest też Kyle, mój mąż od 15 lat.

Kyle to spokój w moim szaleństwie, stała obecność, która utrzymuje naszą rodzinę na ziemi.

Pracował jako kierownik operacyjny w firmie logistycznej, zapewniając sobie zajęcie i jednocześnie zapewniając nam byt.

Ale wszystko się zmieniło pewnego popołudnia, gdy Kyle wszedł przez drzwi wejściowe, trzymając teczkę i wyglądając, jakby zobaczył ducha.

Tylko dla ilustracji.
Miał bladą twarz, a usta zaciśnięte, gdy kładł teczkę na stole.

„Laura” – zaczął drżącym głosem – „mam dystrofię mięśniową”.

Dystrofia mięśniowa. Słowa te zabrzmiały mi w pamięci, powodując skurcz w żołądku.

„Przepraszam bardzo” – wyszeptał. „Nie chciałem ci tak mówić, ale… Muszę zacząć tre:atme:nt. Chyba będziemy musieli odwołać wyjazd z chłopakami. Nienawidzę im tego robić, ale…”

„Jestem twoją żoną” – powiedziałam, ściskając jego dłoń. „Przejdziemy przez to razem”.

„Będziemy potrzebować więcej pieniędzy” – mruknęłam, wpatrując się w sufit.

„Dam sobie radę”. Odwróciłam się do niego twarzą, z determinacją w oczach. „Znajdę pracę na pół etatu po pracy. Ograniczymy wydatki. Ty rzucisz pracę i skupisz się na zdrowiu”.

Następnego dnia poszłam do pobliskiej restauracji i dostałam pracę sprzątania stolików wieczorami. Po skończeniu dnia w firmie produkującej oprogramowanie, od razu tam poszłam sprzątać.

Tylko dla przykładu. Oddawałam Kyle’owi praktycznie wszystkie zarobione pieniądze na jego poczęstunek. I widziałam, że się zmienia. Wydawał się szczęśliwszy i bardziej zrelaksowany.

Rutyna stała się drugą naturą. Cały dzień pracowałam, wieczorem sprzątałam stoły i kładłam się spać zmęczona.

Byłam wyczerpana, ale widok Kyle’a uśmiechającego się szeroko albo jego słowa: „Dziękuję za wszystko, Lauro”, sprawiły, że było warto.

„Najlepiej będzie, jeśli pójdę sam” – mawiał. „Nie chcę, żebyś przez to opuściła pracę”.

Nigdy tego nie kwestionowałam. Absolutnie mu ufałam.