Podczas gdy chowałam moje dziecko, moi rodzice świętowali z moim bratem, mówiąc: „To tylko dziecko. Jego świętowanie jest ważniejsze”. Opłakiwałam je w milczeniu – aż zdali sobie sprawę, jak bardzo tego pożałują.

Nazywam się Abigail, mam 29 lat i byłam sama na pogrzebie mojej córki Emily, podczas gdy moi rodzice byli na imprezie przy basenie u mojego brata.
Emily miała zaledwie sześć miesięcy, kiedy SIDS ją nam zabrał. Patrząc, jak jej maleńka trumna jest opuszczana do grobu, w mojej głowie rozbrzmiewały okrutne słowa mojej matki: „To tylko dziecko. Impreza twojego brata jest ważniejsza”. Ta chwila złamała coś we mnie bezpowrotnie.

Przez całe życie zawsze wiedziałam, na czym stoję. Mój brat Jason, który ma teraz 32 lata, był gwiazdą. Od chwili jego narodzin nasi rodzice, Margaret i Richard, jasno dawali do zrozumienia, że ​​jest ich dumą. Jego przeciętne osiągnięcia były powodem do świętowania, podczas gdy moje były ledwo zauważane. Nawet gdy dostawałam same piątki, otrzymywałam jedynie wymuszone gratulacje – o ile w ogóle.

W liceum zaakceptowałam swoje miejsce. Włożyłam całą energię w naukę i budowanie przyjaźni z ludźmi, którzy naprawdę mnie cenili. Na drugim roku studiów poznałam Michaela. Jego rodzina była ciepła i troskliwa – tak różna od mojej, że początkowo myślałam, że to tylko udawane. Ale z czasem zdałam sobie sprawę, że ich miłość była po prostu szczera.

Pobraliśmy się z Michaelem trzy lata temu, oboje mając wtedy po 27 lat. Kiedy podzieliliśmy się nowiną o ciąży, jego rodzice zaczęli planować baby shower. Reakcja moich rodziców? „To miłe. Czy Jason ci mówił, że może dostać awans?”. Przyszli na baby shower, ale większość czasu spędzili na rozmowach o ostatnich wakacjach Jasona.

Emily przyjechała w śnieżny styczniowy dzień. Miłość, którą czułam, trzymając ją w ramionach, była nie do opisania. Rodzice Michaela przyjechali w ciągu kilku godzin, płacząc z radości. Moi rodzice przyjechali następnego dnia, zostali niecałą godzinę, a potem wyszli z powodu wizyty u fryzjera. Przez kolejne sześć miesięcy rodzice Michaela odwiedzali nas co tydzień. Moi byli dwa razy.

Dwa miesiące przed śmiercią Emily Jason się zaręczył. Moi rodzice natychmiast zaczęli planować wystawne przyjęcie – zaplanowane na ten sam weekend, co poświęcenie Emily w kościele. Kiedy im o tym przypomniałam, mama powiedziała: „Musimy to pominąć. Zaręczyny Jasona to wydarzenie jedyne w życiu”.

Chciałam powiedzieć: „Dedykacja dziecka też”, ale milczałam.
Emily przeziębiła się lekko tydzień przed śmiercią. W weekend wydawała się czuć lepiej. Nie miałam pojęcia, że ​​to nasze ostatnie dni z nią.

We wtorek wieczorem, jak zawsze, położyliśmy ją spać. Elektroniczna niania była cicha – zbyt cicha. Obudziłam się o 6:00 rano z przerażeniem. Znalazłam Emily w łóżeczku, nieruchomą i zimną.

„Emily” – wyszeptałam, dotykając jej policzka. Nie poruszyła się.

Następne kilka godzin to jedna wielka mgła: krzyki, Michael próbujący resuscytacji krążeniowo-oddechowej, dzwoniący pod 911, ratownicy medyczni, miły lekarz mówiący nam łagodnie: „Przykro mi. Wygląda na zespół nagłej śmierci łóżeczkowej”.

Drżące ręce sprawiły, że zadzwoniłam do mamy. „Emily zmarła wczoraj w nocy” – wykrztusiłam.

„Och, Abby, to straszne” – powiedziała beznamiętnie. Żadnego pośpiechu. Żadnego pocieszenia. „Musimy umówić się na pogrzeb” – dodałam.

„Tak, daj nam znać kiedy” – powiedziała tylko.

Rodzice Michaela już byli w drodze.

Umówiliśmy pogrzeb na piątek na 11:00. Kiedy powiedziałam mamie, odparła: „Ojej, to dzień imprezy basenowej Jasona. Już wszystko zaplanowaliśmy”.

„Mamo, to pogrzeb Emily” – powiedziałam oszołomiona.

„Wiem, ale zaręczyny Jasona są ważne. Emily była jeszcze dzieckiem. Możesz mieć kolejne”.