Mama panny młodej wyśmiała mnie, nazywając „biedną ciotką”. Nie wiedziała, że ​​jestem właścicielką firmy organizującej tę imprezę, dopóki nie wysłałam SMS-a, a obsługa nie wyszła w trakcie wznoszenia tostu.

W powietrzu w Idlewood Country Estate unosił się zapach bogactwa, gdzie lilie przylatywały z Europy, szampan starszy od panny młodej i metaliczny posmak ambicji. Dziedzictwo tu było zapisane w hektarach, szacunek w rocznikach wina. Dla mojego siostrzeńca Michaela to był dzień ślubu. Dla mnie, Carol Evans, to było wrogie terytorium.

Dostrzegłem matkę panny młodej, Margaret Davenport, błyszczącą w złotej lamie obok lodowej rzeźby łabędzi. Diamenty zdobiły jej szyję, a uśmiech był dopracowany do perfekcji. Kiedy jej wzrok spoczął na mnie, uśmiech zbladł, a potem powrócił z uzbrojonym wdziękiem.

„Carol” – zamruczała.

„Cieszę się, że ci się udało. Korki z… skądkolwiek mieszkasz… musiały być koszmarne.”
„Wcale nie” – odpowiedziałem miło.

Jej wzrok przesunął się po mojej prostej granatowej sukience, a werdykt został spełniony bez słowa. Skinęła na planistę. „Penelope, kochanie, zaprowadź pa

nią Evans na jej miejsce. Stolik 28”.

Stół 28. Cmentarz towarzyski. Stał ciasno przy drzwiach kuchennych, niemal brzęcząc z głośników nad głową. Żadne niedopatrzenie. Stwierdzenie.

Przeszedłem długą drogę pod okiem jej przyjaciół, szepty były niemal słyszalne. Biedny krewny. Nie na miejscu. Ale Michael promieniał radością, zatopiony w uśmiechu swojej żony, a ja nie zamierzałem tego przyćmiewać. Siedziałem cicho, obserwując każdy nieskazitelny szczegół: kwiaty, ostrygi, choreografię kelnerów.

Wszystko moje. Każdy szczegół nosił ślad Elysian Events – mojej firmy. Margaret niechcący powierzyła mi organizację ślubu swojej córki, nie zdając sobie sprawy, że „CE” stojący za Elysian to ja.

Ogarnął mnie lodowaty spokój. To nie była wściekłość. To były interesy. A Margaret właśnie złamała umowę. Wyciągnąłem telefon spod obrusu i napisałem krótką wiadomość.

Godzinę później Margaret weszła na scenę, skąpana w blasku reflektorów. Powitała gości przemówieniem pełnym bogactwa i wyższości, wygłosiła wykład na temat „standardów”, a następnie uniosła kieliszek.

„I serdeczne podziękowania dla Elysian Events, których niezrównana reputacja umożliwiła zorganizowanie tej magicznej nocy!”

Oklaski. Uśmiechy. Toasty. A Margaret, w swojej arogancji, nie miała pojęcia, że ​​właśnie przypieczętowała własną ruinę. W umowie, której nie przeczytała, ukryty był paragraf 12b, moja osobista klauzula: każda zniewaga lub upokorzenie przedstawiciela Elysian było podstawą do natychmiastowego zwolnienia. Posadzenie mnie przy stole nr 28 nie tylko znieważyło biedną ciotkę, ale i upokorzyło właściciela firmy.