Żona rozwiedziona przez męża i własne dzieci przez czterdzieści trzy lata

Kiedy mąż Doñi Dolores oblał ją winem przy rodzinnym stole, a jej synowa i wnuczka śmiały się do rozpuku, pomyślała, że ​​to kolejny rozdział w jej 43 latach upokorzenia. Ale dziesięć minut po tym, jak wyszła z jadalni, w jej drzwiach stanęło trzech mężczyzn w garniturach z wiadomością, która miała wywrócić całe jej życie do góry nogami.
Dolores Hernández długo żyła w poczuciu wstydu. Cztery dekady spędzone u boku Ricarda nauczyły ją połykać upokorzenie jak lekarstwo, które nigdy nie leczy, a jedynie pali. Jednak w urodziny wnuczki to pieczenie pozostało w jej gardle.

Zaczęło się w ich jadalni na obrzeżach Guadalajary. Ricardo, zarumieniony od nadmiaru Merlota, zagłuszał śmiech Marisy i Claudii. Dolores, jak zawsze, milczała, sprzątając talerze, udając, że nie słyszy ich drwiących uwag na temat jej „staromodnej kuchni”.

Wtedy, w pijackim szale, Ricardo uniósł kieliszek i wylał jej na głowę. Wino spływało jej po włosach i bluzce, a Marisa i Claudia śmiały się okrutnie.

Dolores zamarła, ale zamiast upaść, wyprostowała się, zaciskając drżące usta w milczeniu. Położyła serwetkę na stole, odwróciła się i wyszła.

Dziesięć minut później, sama w salonie, spojrzała na swoje odbicie w zaciemnionym oknie. Jej małżeństwo zawsze było klatką, ale dziś wieczorem poczuła, jak jej kraty naciskają mocniej niż kiedykolwiek.

Wtedy rozległo się pukanie. Mocne. Pewne.

W drzwiach stało trzech mężczyzn w ciemnych garniturach. Najwyższy, ze srebrnymi kolczykami na skroniach, odezwał się pierwszy.

„Pani Dolores Hernández?”

„Tak” – opanowała się.

„Jestem agentką Rosales z prokuratury. To agenci López i Carrillo. Musimy z panią natychmiast porozmawiać. To nie dotyczy pani męża”.

Jej serce zamarło. Ricardo zawsze ukrywał zbyt wiele nieprzespanych nocy, zbyt wiele niewyjaśnionych wypłat. Nigdy nie pytała. Teraz, gdy mężczyźni weszli do środka, zdała sobie sprawę, że upokorzenia, których doświadczyła, były tylko powierzchnią czegoś o wiele mroczniejszego.

Rosales położył teczkę na stole. Jego ton był spokojny, ale poważny.

„Señora, pani mąż jest od lat przedmiotem śledztwa. Dziś wieczorem sytuacja się zaostrzyła. Potrzebujemy pani pomocy”.

Dłonie Dolores zacisnęły się na kolanach.

„Śledztwo? Po co?”

Rosales otworzyła teczkę – zdjęcia, rachunki, dokumenty wysypywały się.

„Ricardo Hernández jest w centrum ogromnego oszustwa finansowego. Konta offshore, firmy-słupki, sfałszowane umowy. Dziesiątki milionów pesos”.

Dolores westchnęła.