W noc mojego ślubu wierna pokojówka cicho zapukała i wyszeptała: „Jeśli cenisz swoje życie, uciekaj tylnymi drzwiami, zanim będzie za późno”. Rano klęczałam i płakałam, dziękując kobiecie, która uratowała mnie przed pewnym D3athem.

Noc poślubna jest często przedstawiana jako najszczęśliwszy moment w życiu kobiety. Siedziałam przy toaletce, z nieskazitelną szminką na ustach, a odległy rytm bębnów ucichł w ciszy. Krewni mojego męża już się położyli. Komnata ślubna lśniła czerwonymi jedwabnymi wstążkami, lśniącymi w złotym świetle. Mimo to czułam ciężar na piersi, ogarniał mnie dręczący lęk.

Ciche pukanie mnie zaskoczyło. Kto przychodzi o takiej porze? Ostrożnie uchyliłam drzwi i napotkałam przerażone spojrzenie starej panny, która służyła rodzinie od dziesięcioleci. Jej szept drżał:

„Jeśli chcesz przeżyć, zmień ubranie i wymknij się teraz tylnymi drzwiami. Nie wahaj się, nie ma czasu”.

Zamarłam, krew dudniła mi w uszach. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, otworzyła szeroko oczy i uniosła palec do ust. To spojrzenie nie było żartem. Przerażenie wezbrało we mnie, a moje dłonie drżały na materiale sukni. A potem usłyszałam odgłos kroków – mojego nowego męża – zbliżających się coraz bardziej.

Ogarnęła mnie panika. Zerwałam suknię ślubną, wcisnęłam ją pod łóżko, wślizgnęłam się w cywilne ubranie i poszłam za pokojówką. Chłód zaułka przeszył mnie na wskroś, gdy otworzyła starą furtkę i ponagliła mnie do biegu. Jej głos za mną ucichł:

„Prosto przed siebie. Nie odwracaj się. Ktoś będzie czekał”.

Biegłam, aż poczułam pieczenie w płucach. Pod słabym światłem latarni stał motocykl. Mężczyzna w średnim wieku wciągnął mnie na siedzenie i popędził przez noc. Ściskając marynarkę, łzy płynęły mu niekontrolowanie.

Prawie godzinę później zatrzymaliśmy się przy małym domu na obrzeżach. Mężczyzna wprowadził mnie do środka, mamrocząc: „Odpoczywaj tutaj. Jesteś już bezpieczna”.

Osunęłam się, drżąc. W głowie huczało mi: dlaczego pokojówka zaryzykowała dla mnie wszystko? Jakiego horroru cudem uniknęłam? Kim był ten człowiek, którego poślubiłam?

Sen nigdy nie nadszedł. Każdy hałas mnie wyrywał – szczekanie psa, przejeżdżający samochód. Mężczyzna siedział na ganku, paląc papierosa, z twarzą wyrzeźbioną w cieniu, w oczach malowało się jednocześnie współczucie i niepokój.

O świcie pojawiła się pokojówka. Upadłam do jej stóp z wdzięcznością, ale podniosła mnie ochrypłym głosem:

„Musisz usłyszeć prawdę, jeśli chcesz się uratować”.

Jej słowa mnie zdruzgotały. Za lśniącym bogactwem rodziny kryły się przestępstwa i góry długów. Moje małżeństwo nie było żadnym romansem – to była transakcja. Dostałam się w zastaw.

Co gorsza, mój mąż nie był zwykłym człowiekiem. Agresywny, uzależniony, z mroczną przeszłością. Dwa lata wcześniej w tym samym domu w podejrzanych okolicznościach zginęła młoda kobieta. Skandal zatuszowano pieniędzmi i władzą. Pokojówka wyznała: gdybym została w tym pokoju, mogłabym nie doczekać poranka.

Zadrżałam, przypominając sobie jego lodowate spojrzenie na ślubie, raniący uścisk dłoni. To, co od początku brałam za nerwy, było znakiem ostrzegawczym.

Mężczyzna, który mnie wiózł, daleki bratanek służącej, powiedział poważnie:
„Nie możesz wrócić. Będą cię szukać, a z każdą chwilą zwłoki ryzyko rośnie”.