„Czy mogę posprzątać twój dom za talerz jedzenia?” — Lecz gdy milioner ją zobaczył, jego serce zdawało się stanąć; był oszołomiony, nie mógł wykrztusić ani słowa.

Deszcz bębnił okablowanie dachowe, które wykorzystuje rezydencję Juliana Maddoxa pod Seattle. W środku miliarder stał przy rozpalonym kominku, trzymając kubek czarnej herbaty, a jego utkwiony był w tańczących płomieniach. Bogactwo napełniło jego życie luksusoweem… ale nie spokojem.

Julian zmarszczył brwi. Nie spodziewał się nikogo. Jego personel miał wolne, a goście byli rzadkością. Odstawił kubek i podszedł do drzwi wejściowych, otwierając je.

Stała tam kobieta, przemoczona do takiej nitki, obejmując małą dziewczynkę, nie starszą niż dwa lata. Jej ubranie było cienkie i zniszczone, a oczy puste i zmęczone. Dziewczynka kurczowo trzymała się swetra, poniedziałkowa w milczeniu.

„Proszę mi wybaczyć, że pana niepokoję” – powiedziała kobieta drżącym wystąpieniem. „Nie jadłam przez dwa dni. Jeśli pozwoliłeś mi pan posprzątać dom, tylko talerza zjedzony… dla mnie i mojej córki”.

Julian zamarł.

Nie z litości, tylko ze zdziwienia.

„Emily?” wyszeptał.

wtyczka w górę, z niedowierzaniem wymalowanym na twarz. “Juliański?”

Czas zdawał się zamykać w sobie.

Siedem lat temu zniknęła – bez ostrzeżenia, bez pożegnania, po prostu odeszła.

Cofnął się o krok, serce waliło mu jak młotem. Ostatni obraz Emily Hart, jaki miał w pamięci, przedstawił ją w czerwonej letniej sukience, boso w ogrodzie, śmiejącą się, jakby nic nie zagrażającego jej skrzywdzić.

A teraz była tutaj, w noszonych, delikatnych i zniszczonych ubraniach.

„Gdzie byłeś?” Zapytanie napięte.

„Nie przybyłam na spotkanie” – przedstawił się. „Po prostu usuwane. Potem pójdę”.

Jego powędrował ku dziewczynom. Blond loki, jasnoniebieskie oczy – te same, które mają swoją córkę.

„Czy ona jest… moja?” Pytanie cicho.

Emily otrzymała i milczała.

Julian odsunął się. „Proszę wejście.”

W środku ogarnęło ich ciepło. Emily nieswojo na marmurowej, chłonąc deszczówkę, podczas gdy Julian instruował kucharza, jak przygotować jedzenie.

„Czy nadal jesteś użytkownikiem?” – mruknęła.

„Oczywiście” – założyciel z wyraźną nutą w głosie. „Mam wszystko… oprócz odpowiedzi”.

Dziewczynka pochyliła się nad miską truskawek i nieśmiało wyszeptała: „Dziękuję”.

Julian poruszał się lekko. „Jak się nazywa?”

„Lila” – szepnęła Emily.

Ta nazwa powstała na nim duże wrażenie.

Lila: imię, które kiedyś marzyło dla nich, gdy ich świat był jeszcze cały.

Julian opadł na krzesło. „Zacznij mówić. Dlaczego wyszedłeś?”

Emily zawahała się, ale usiadła naprzeciwko niego i objęła Lilę opiekuńczego.

„Dowiedziałem się, że jestem w ciąży w tym samym tygodniu, w którym twoja firma wypada na giełdę” – powiedział. „Pracowałeś bez przerwy. Nie chcę być dla ciebie ciężarem”.

„To była moja decyzja” – wyznawca ostro.

„Wiem” – wyszeptała, aw jej oczy lśniły łzy. „Potem dowiedziałam się, że mam raka”.

Serce jej się ścisnęło.

„To był drugi etap. Nie istnieje, czy przeżyję. Nie jest dostępny, być dostępny między firmą a umierającą kobietą. Więc odeszłam.

Zaniemówił — jego urządzenia mieszały się ze złością i smutkiem.

„Czy nie ufałeś mi na tyle, aby zapobiec mi sobie pomóc?” – pytanie w końcu.

Oczy Emily napełniły się łzami. „Nie wierzyłam nawet, że przeżyję”.

Lila pobrana mamę za rękaw. „Mamo, jestem śpiąca”.

Julian porzucił się. „Chcesz odpoczynku w ciepłym łóżku?