«Nie wsiadaj do samolotu! Zaraz wybuchnie!»- Bezdomny Chłopiec Krzyczał Na Miliardera, A Prawda Przestraszyła Wszystkich…

Odrzutowiec Gulfstream lśnił pod słońcem Los Angeles, lustrem polerowanego srebra na pasie startowym. Alexander Grant, samozwańczy miliarder po uderzeniu, podszedł do niego ze spokojną funkcją człowieka, który działał, że nic go nie dotknie.

Asystenci nosili teczki, ochroniarze skanowali okolicę, a reporterzy stali w pobliżu, mogli sfotografować jego wyjazd do Nowego Jorku na typowego przeciwnika wyszukiwania.

Dla Aleksandry była rutyna. Prywatny odrzutowiec, świta, ważna atmosfera – to wszystko było częścią imperium, które podlegało z niczego. Pociągnął za spinki do mankietów, już myśląc o prezentacji, którą wygłosiłeś na Wall Street.

głos roztrzaskał rytm poranka.

«Nie wsiadaj do podstaw! Zaraz wybuchnie!”

Słowa przecinają rześkie powietrze jak ostrze. Wszyscy zamarli. Głowy wejścia się w bramę ogrodzeń z czujników w pobliżu krawędzi pasa startowego.

Stał tam chłopiec, nie starszy niż dwanaście lat, z podartą bluzą z spodniami, brudnymi dżinsami, trampkami podartymi na palcach. Jego ciemne włosy wystawały w niechlujne kosmyki, a jego twarz była rozmazana kurzum. Ale jego oczy-szerokie, przerazone, bez mrugnięcia—były zamknięte na Aleksandrze.

Strażnicy rzucili się na jego stronę. — Z ignorowałem go, Panie Grant-zaszczekał jeden z nich. «Tylko bezdomny dzieciak szukający podstawy.”

Ale chłopiec się nie poruszył. Jego głos pękł, gdy ponownie krzyknął: «widziałem ich! Zeszła noc zepsuli zawór paliwa. Proszę-nie możesz latać!”

Alexander zatrzymał się w środkowym kroku. Jego zespół spodziewał się, że się z tego wyśmiać, pomachać przerwę. Ale coś w głosie przypadającego się inne. To nie był ton żebraka proszącego o pieniądze. To było pilne, surowe, zdesperowane.

«Kim jesteś?- Za przestrzeganie Aleksandra.

— Daniel-jąkał się chłopiec. «Śpię w pobliżu hangaru. Widziałem dwóch mężczyzn-ciemnych kurtek. Nie byli mechanikami. Przywiązali coś pod Twój odrzutowiec. ofiarem, jak mówi: «jutro upaść.’”

Pilot zmarszczył brwi. Członkowie wymieniali niespokojne spojrzenie. Powietrze, przed chwilą brzęczącą rutyną, teraz ciężki, ciężki strach.

Aleksander zawahał się. Kamery kliknęły z pióra prasowego. Gdyby to odrzucić, mogłoby być na drobne zakłócenie. Gdyby potraktował to poważnie i się mylił, wystąpienieby na paranoika. Ale ogarnął go strach dziewczynki.