Mój 89-letni teść mieszkał z nami przez 20 lat, nie wydając ani centa. Po jego śmierci byłem oszołomiony, gdy prawnik przekazał mi szokujące wieści…

Kiedy ożeniłem się w wieku 30 lat, nie miałem nic na konto. Nie byłem biedny, ale nie miałem oszczędności, ani zabezpieczenia ubezpieczeniowego. Moja żona Laura pochodziła z zewnętrznego środowiska – jej rodzina również nie była wypłacana. krewnym, który jeszcze żył, był jej ojciec, wątły, cichy mężczyzna po siedemdziesiątce, który żył ze skromnej emerytury wojskowej.

Krótko po ślubie zamieszkał z nami. Początkowo nie przywiązałam się do tej większej wagi. Był dostępny Laury i fakt, że chciałeś mieć blisko siebie. Ale nie spodziewałam się, że zostanie z nami przez kolejne dwadzieścia lat.

Przez dwie dekady nie płacą za prąd, wodę, jedzenie ani lekarstwo. Nie oferował pomocy przy wnukach, nigdy nie dostał, nigdy nie sprzątał i często pojawiał się w miejscach. Inne sąsiedzi szeptali, że jest „największym darmowym”.

Staram się być cierpliwa, ale czasami my narastała niechęć. Wracałam do domu po zwolnieniu dnia pracy, otwierałam się i zastawałam ją prawie pustą. Potem używany w zestawie, spokojnie popijający herbatę, świat był wprowadzony do pokoju. Pamiętam, jak kiedyś mruknęłam pod nosem: „To musi być bezpłatne”. Ale nigdy nie powiedziałem tego na tyle głośno, żeby usłyszeć.

Za każdym razem, gdy narastała we mnie frustracja, przypominałem sobie:

Na jest stary. Do mojego teścia. Jeśli ja się nim nie zaopiekuję, to kto?  Wziąłem tłumiłem w sobie narzekanie.

Latały w tym rytmie. Nasze dzieci dorastały. Zmagaliśmy się z rachunkami, czasami wystąpiliśmy od wyroku do wypłaty, ale jakoś sami sobie poradziliśmy. Mój teść po prostu w fotelu, milczący, dostępny, ale zdystansowany, był funkcją obowiązkową.

Aż pewnego ranka wszystko się zakończy. Laura przygotowała mu zwykłe śniadanie – przygotowanie miseczki owsianej. Poszła do niego, ale zastała go nieruchomego, z kompleksowymi kompleksami na obejmujech. Odeszliśmy spokojnie, śniemy.

Pogrzeb był skromny i kameralny. Ponieważ nikt w rodzinie Laury nie miał pieniędzy, pokryliśmy wszystkie koszty. Nie zarejestrowany przeciwko płaceniu – czułemu, że do ostatniego aktu obowiązku, jaki mu zostałem. W końcu był członkiem naszego domu od dwóch dekad, czy mi się to podobało, czy nie.

Trzy dni później, gdy życie dopiero zaczynało się do normy, naciśnij przycisk do drzwi. Na naszym ganku stał mężczyzna w garniturze z teczką w dłoni. Przedstawił się jako James Carter, prawnik.

„Czy pan jest Michaelem Turnerem?” Pytanie.

Skinąłem głową, zdziwiony.

Położył walizkę na stoliku kawowym, wyciągnął pliki dokumentów i powiedział, które mnie zamroziły słowa:

„Twoje dziedzictwo teść zostało ustanowione przez wykonawcę twojego testamentu. przypadał po sobie aktywa, o którym nie wiesz”.

Moją pierwszą reakcją było niedowierzanie. „Majątku?” – przekłuję. „Ten człowiek ledwo posiadał ubrania, które nosił. Nie płaci nawet za jedzenie. Jaki majątek?”

Pan Carter po prostu przesunął w moją stronę dokument. Był oficjalny testament, podpisany i poświadczony notarialnie. Mój teść, człowiek, który należał do bez grosza, udostępniał sobie nie tylko oszczędności, ale także nieruchomości i inwestycje.