Gabinet był lekarski oślepiająco biały — zbyt sterylny jak na niepokój, który czułem w trzewiach.

Siedziska sztywne, ściskające rąbek swetra, unikające osłabienia odbicia teściowej w szklanych urządzeniach.
„Doktor Sanders” – zaczął gładko, a jej głos brzmiał sztucznie słodko – „Maya ma brutalnie do… dramatyzowania. Za bardzo się martwi. Chłopak ma po prostu lekką grypę żołądkową”.

trzebam rumieniec na twarz. Chłopiec. Mój syn, Eli, wymiotował co wieczór po kolacji. Jego maleńkie rączki drżały; czasami budził się z płaczem, zlany potem. Błagałam ją, aby dotrzeć, że coś jest nie tak, ale Margaret upierała się, że to „problem behawioralny, a nie medyczny”.

Doktor Sanders wydany na nas, kreśląc coś na kartce papieru. „Zaprośmy Eliego na kontrolę, dobrze?”

Kiedy pielęgniarka Eliego do gabinetu, została na zewnątrz. Margaret przebiegała obok mnie ze skrzyżowanymi nogami i przeglądała telefon, jakby była właścicielem tego miejsca. W powietrzu unosi się zapach lawendy – jej firmowych perfum – tak ostry, aż występuje mi się niedobrze.

Mijały minuty. Potem stłumione głosy z wnętrza, chwila ciszy i skrzypnięcie drzwi. Wyszedł doktor Sanders, jego wyraz twarzy nie był już neutralny. „Pani Blake” – powiedział cicho – „czy mogę z panią skorzystać z informacji na osobności?”

Małgorzata zmarszczyła brwi. „Jestem rodziną…”

„Obiecuję, że to nie jest długie” – podstawowe, lecz uprzejmie.

W środku Eli, na stole zabiegowym, ściskając swoje pluszowego szczątki. Doktor Sanders kucał obok niego i mówił cicho: „Eli powiedział mi coś o kuchni swojej babci”.

Moje serce się zacięło.