Po rozwodzie mój mąż sarkastycznie rzucił we mnie starą poduszką, ale kiedy zdjęłam poszewkę,

Wewnątrz poduszek, wtulone w moduł, sprawdzające małe drewniane pudełko. Zaparło mi dech w piersiach, gdy je wyciągnięto, przejęto pod chłodną, ​​​​gładką zewnętrzną. Było proste, a zwykłe piękne, zdobione wzorami, które przypominały mi prace rzemieślnicze z zwykłego miasta Oaxaca. W mojej głowie kłębiły się myśli, bardziej zdumiewająca od innych.

Wziąłem głęboki oddech i pudełko. W środku przechowywania list zbiórów i zdjęć. Pierwsza lista była zaadresowana do mnie, napisana nieomylnym charakterem pisma Héctora. Serce waliło mi jak młotem, gdy rozpadłem papier, a słowa rozmywały się przez łzy.

„Mariana” – zaczynał – „jeśli to czytasz, to znaczy, że cię zawiodłem i jest mi bardzo przykro. Wiem, że byłem od kogoś innego, niż mógłbym ci dać. Ale jest coś, co musisz wiedzieć, coś, czego nie można powiedzieć na głos”.

Ręce mi się trzęsły, gdy wymagane jest czytanie. Héctor piszący o swoich zmaganiach z depresją, walka, która toczyła się w milczeniu od czasu, zanim się poznaliśmy. Mówi o ogromnej presji, odczuwanej, przez przedstawienie idealnego syna i męża – fasadzie, która tłumi wszelkie możliwości wystąpienia skutków i okazywania reakcji.