Wszyscy śmiali się z kulejącej woźnej w eleganckiej restauracji — ale kiedy milioner wstał i zabrał ją do domu, to, co wydarzyło się później, sprawiło, że całe miasto mówiło

Człowiek nad miastem

Czterdzieste piąte piętro.
Przez jego penthouse’u w centrum Manhattanu miasto jak rzeka złota – światła reflektorów, billboardy i niekończące się ruch. Daleko w dole ludzieli się, przez swoje marzenia i rozczarowania.
Ale tutaj, na górze, panowała cisza. Cisza, która jest członkiem sukcesu… i samotna.

Ethan Brooks stał przy oknie z kieszeniami, wpatrując się w panoramę miasta, której część jest dostępna dla niego.
Dwie dekady poświęceń wobec życia – późne noce, bezwzględne wybory i interesy, które stanowią cząstkę duszy.
Miał wszystko: pieniądze, imperium luksusowe marek, apartament z widokiem na Central Park i narzeczony o użytkowniku Madison – tradycyjny, elegancki i całkowicie pusty w środku.

Ich związek nie był miłosny. To był performans – instalacja „Idealne życie”.
Uśmiechy do kamer, olśniewające uprawnienia, diamentowe pierścionki.
Za tym wszyscy kryła się tylko cicha pustka.

I następnie, gdy nastąpi, że już nie uderzone, przez telefon.
Nie był to telefon służbowy. Prywatny dzwonek, którego nie słuchasz od lat.

„Jake Miller.”

Piętnaście łac. Tyle czasu minęło od liceum.

„Ethan! Tu Jake! Robimy zjazd absolwentów – dwa lata! Lepiej się zjawiaj, stary!”

Ethan się stosuje. Coś ciepłego w nim zadrżało.
Nie radość. Nie nostalgia. Po prostu dziwna tęsknota za naprawdę – za czasami, pieniądze zanim decydowały o tym, kto się liczy.

Zgodził się czerpać korzyści. Pomyślałem, że Madison też pojedzie – jego trofeum, dowód jego sukcesu.

Wyobraził sobie już tę scenę – ich oszołomione twarze, ich zazdrość.
Ale rzeczywistość ma inne projekty.

Upadek