Ośmioletni chłopiec uratował dziecko z zamkniętego samochodu, przez co spóźniło się na jazdę

Drzwi klasy występujące są z nieoczekiwanym skrzypnięciem, przerywającym tyradę wykonawczą. Stał tam dyrektor, pan Thompson, w walce z dzieckiem, który właśnie spotkał się na ulicy. Jej oczy były zaczerwienione od płaczu, ale teraz błyszczały wdzięczność.

„Przepraszam, pani Carter” – powiedział pan Thompson, ale łagodnym tonem. „Muszę na chwilę skorzystać z pani klasy”.

Pani Carter, zaskoczona przerwą, skinęła głową i odsunęła się na bok. Serce dziewczynki waliło w piersiach. Czy teraz miał jeszcze większe?

„Jak doszło do tego, że ten młody człowiek” – pan Thompson został zidentyfikowany na dziecko – „zachował się dziś rano i dobroć. Uratował życie temu” – określone, wyznaczane na kobietę i jej syna, który był teraz przechowywany w postaciach małego pluszowego misia.

Klasa wypełniła się szeptami i pomrukami niedowierzania. Policzki chłopca poczerwieniały z zastosowaniem zażenowania i dumy, gdy zapadł się głębiej w siedzeniu.

„Spieszyłam się do samochodu” – wyjaśniła kobieta, a jej głos drżał z reakcji. „Właśnie na chwilę się odsunąć, ale w tym upale wystarczy chwili, aby się niebezpiecznie. Ten młody bohater był członkiem syna przed tragedią”. Odwróciła się do dziewczynki, aw jej następstwa stały się łzy. „Nie wiem, jak ci dziękować”.

Surowy wyraz twarzy pani Carter złamany. ostrzeżenie na pierwszy rzut oka, które pojawiło się po raz pierwszy. „Ja… nie ster” – wyjąkała, poruszona napędem. Jej twarz poczerwieniała z żalu za wcześniejszą szorstkość.

Dyrektor rozwiązania: „Często mówimy o uczciwym i uznanym, ale dziś mamy żywy przykład tego, co to naprawdę znaczy. Ten młody człowiek postawił inne życie ponad własną wygodę, ponad własny komfort. To coś, co należy celebrować, a nie ganić”.

Klasa wybuchła gromkimi brawami, a chłopiec, jeden śmielony i przytłoczony, jedynie wykrzesać z siebie nieśmiały uśmiech. Koledzy patrzli na niego z podziwem, nawet poklepywali go po plecach lub pokazywali mu kciuki w górę.

Gdy oklaski ucichły, pani Carter podeszła do dziewczynki. „Przepraszam” – powiedział cicho. „Źle cię skrzywdziłem. To, co zrobiłeś, wymagało kary”.

Skinął głową, odetchnął z ulgą, ale wszystko analizował. „Po prostu… pomyślałem o moim bracie” – wyznał, a jego głos ledwie brzmiał głośniej niż szept.

Gdy kobieta i jej synniżli klasę, posłała mu ostatni, pełen wdzięczności uśmiech. Pan Thompson poklepał chłopca po działaniu i szepnął: „Dobrze zadziałał”, po czym także odszedł.

Reszta dnia minęła jak we mgle. Chłopiec nie był już tylko uczniem w tle; stał się bohaterem. Wieść o jego odwadze rozeszła się po szkole i do południa wszyscy znali jego historię.

Choć byli przytłaczające, chłopiec pozostał. Był po prostu bratem, który miał, że ktoś zrobiłby to samo dla jego rodzeństwa, gdyby rola się wycofała.

Tego wieczoru, po włączeniu do domu, nastąpiło następcze bratu o przygodzie. Brat słuchał z szeroko otwartymi oczami, dostępny na niego z jeszcze większym podziwem niż pojawienie się.

Siedząc razem, zajmij się czymś ważnym: czasami spóźnienie jest najgorszą rzeczą na świecie. Czasami to właśnie sprawia, że ​​jesteś punktualny.