Nowa żona mojego męża wrobiła mnie w kradzież sklepową na oczach mojego 6-letniego syna. Na komisariacie nie uwierzyli. Podczas przesłuchania, życzliwy policjant dał mu kredki. Rysunek, który narysował, nie był fantazją. Proste kreski kredki ukazywały prawdę tak szokującą, że nie tylko mnie uwolniła, ale i zniszczyła mojego oskarżyciela…

Udawanie „połączonej rodziny” na zakupach było kruchym, wyczerpującym przedstawieniem. Anna przechadzała się po tętniącym życiem centrum handlowym z wymuszonym, uprzejmym uśmiechem na twarzy. Z jednej strony jej były mąż, Tom, pchał wózek z noworodkiem. Z drugiej jego nowa żona, Tiffany, trzymała za rękę sześcioletniego syna Anny, Leo. Jedyną rolą Anny w tej starannie wyreżyserowanej sztuce było bycie miłą byłą żoną, świadectwem „dojrzałości” każdego z nas. Grała tę rolę tylko z jednego powodu: Leo, którego spokojne, czujne oczy chłonęły wszystko.

Tiffany, kobieta, której słodycz była tak jaskrawa i syntetyczna jak lakier na jej długich paznokciach, była autorką tej konkretnej agonii. Jej zazdrość o nierozerwalną więź Anny z Leo była nieustającą, tlącą się trucizną. Postrzegała Annę nie jako współrodzica, ale jako rywalkę, którą należy wyeliminować. Ten dzień miał być decydującą ofensywą w jej cichej wojnie.

„Kupimy ci nowe buty, kochanie!” – oznajmiła Tiffany, prowadząc Leo do ekskluzywnego sklepu z butami dziecięcymi.

Gdy Anna uklękła, by pomóc Leo przymierzyć trampki, Tiffany przeglądała pobliski stragan z biżuterią, który znajdował się w tym samym dużym domu towarowym. Jej wzrok padł na delikatny, wyglądający na drogi srebrny naszyjnik. Wyćwiczonym, płynnym ruchem, podczas gdy ekspedientka była rozproszona, chwyciła go w dłoń.

Wróciła do Anny, która wciąż była skupiona na wiązaniu sznurówek Leo. „Och, Anno, masz luźną nitkę w torbie” – powiedziała Tiffany z udawanym zaniepokojeniem w głosie. Gdy Anna instynktownie spojrzała w dół, Tiffany „pomocnie” sięgnęła po nią. Szybkim, niemal niezauważalnym ruchem odgarnęła nieistniejącą nitkę i wrzuciła skradziony naszyjnik do otwartej bocznej kieszeni torby Anny.

„Wszystko gotowe!” – zaświergotała, a jej uśmiech nie znikał z twarzy.

Z siedzenia na ławce przymierzalni Leo obserwował całą wymianę zdań. Nie rozumiał mechaniki tego, co właśnie zobaczył, ale jego oko artysty, oko cichego obserwatora, zapamiętało obraz: dłoń Tiffany, błysk srebra, ciemny otwór torby jego matki.