Jestem w ósmym miesiącu ciąży i mój mąż nalegał, żebym ugościła jego rodzinę na obiedzie, mimo że byłam chora. Zemdlałam, a to, co powiedział mu lekarz na ostrym dyżurze, w końcu pozwoliło mu dostrzec prawdę.

Zamknęłam oczy, skupiając się na oddechu, próbując zwalczyć piekący, miażdżący ból w dolnej części pleców. Ósmy miesiąc ciąży był brutalną walką z moim ciałem. Każdy krok, każdy prosty ruch, był wyczerpującym ćwiczeniem. Moim najgorętszym, wszechogarniającym pragnieniem było po prostu położyć się w cichym, ciemnym pokoju i nie ruszać się przez kilka godzin. Myśl o moim mężu, Alexie, robiącym mi masaż stóp, wywołała u mnie lekki uśmiech. To było piękne, nierealne marzenie.

Drzwi sypialni otworzyły się gwałtownie i wszedł Alex, a jego twarz rozjaśniła się chłopięcym podnieceniem, które wydawało się osobistą zniewagą dla mojego obecnego stanu nieszczęścia.

„Kate, kochanie! Mam świetną wiadomość!” – wykrzyknął, zupełnie nieświadomy mojego zmęczonego, pełnego bólu wyrazu twarzy.

Wziąłem powolny, głęboki oddech. „Co się stało?” – zapytałem, starając się wtrącić odrobinę radości do głosu.

„Moi rodzice i siostra przyjdą dziś na kolację!” – wyrzucił z siebie, szczęśliwy jak dziecko, które właśnie dostało nową zabawkę. „Tak dawno ich nie widzieliśmy, że tęsknią za nami!”

Ogarnął mnie zimny strach, uczucie o wiele gorsze niż ból pleców. „Och, Alex” – błagałam cicho. „Wiesz, jak się czuję. Czy możemy to przełożyć? Tylko na inny dzień? Jestem taka, taka zmęczona”.

Jego radosny wyraz twarzy natychmiast zniknął, zastąpiony grymasem rozczarowania. „O czym ty mówisz? Już się umówiliśmy. Wszystko jest zaplanowane. Nie możemy tego po prostu odwołać . To byłby brak szacunku”.

„Ale ja cierpię” – próbowałam zaprotestować, ale on już mnie zmiażdżył.

„Kate, nie przesadzaj. To tylko kolacja. Posiedzimy chwilę, pogadamy i tyle. Jesteś silna. Dasz radę”. Zrobił pauzę, a potem wypowiedział słowa, które zabrzmiały jak policzek. „Nie bądź taka samolubna”.

Egoizm. Słowo odbiło się echem w cichym pokoju. Czy byłam egoistką, pragnąc chwili spokoju, podczas gdy moje ciało rozrywało się od środka, podczas gdy ja wychowywałam nasze dziecko ? Czy nie widział opuchniętych kostek, cieni pod oczami? Czy nie słyszał moich wyczerpanych westchnień i cichych jęków bólu, których nie zawsze potrafiłam stłumić, gdy się poruszałam?

„Nie przesadzam, Alex” – powiedziałem niebezpiecznie cicho. „Bolą mnie plecy, mam mdłości i jestem wyczerpany do szpiku kości. Chcę po prostu odpocząć”.

„A później możesz odpocząć!” – nalegał, a w jego głosie słychać było irytację. „To moja rodzina, Kate! Nie mogę ich urazić. Co sobie pomyślą? Powiedzą, że nie chcesz ich widzieć”.

Zamilkłem. Nie było sensu się kłócić. Alex był dobrym człowiekiem, ale miał ślepą plamkę wielkości planety, jeśli chodzi o swoją rodzinę. Wychował się w domu, w którym zdanie starszych było prawem, a tradycja priorytetem. Jego matka, Diane, była dominującą i niezwykle krytyczną kobietą, która zawsze dyktowała warunki życia rodzinnego, a Alex, posłuszny syn, zawsze wykonywał jej polecenia bez zadawania pytań.

„Dobrze” – powiedziałem, a to jedno słowo było ciężkie od urazy, która narastała we mnie jak guz. „Zrobię obiad”.

„O, moja dziewczyna! Wiedziałem, że zrozumiesz!” – rozpromienił się, zupełnie nie wyczuwając goryczy w moim głosie. Pocałował mnie szybko w policzek. „Nawet ci pomogę! Czego potrzebujemy ze sklepu?”

„Nic” – powiedziałam, odwracając się. „Zrobię wszystko sama”. Nie chciałam jego pomocy. Chciałam jego zrozumienia. Jego empatii. Chciałam, żeby zobaczył mnie, swoją ciężarną żonę, i żeby moje dobro było ważniejsze od potencjalnej dezaprobaty matki. Ale tego nie zrobił.

Po jego wyjściu do pracy leżałam w łóżku, wpatrując się w sufit, a w głowie krążyły mi te same myśli. Dlaczego on nie rozumie? Dlaczego nie widzi, jak bardzo się męczę? Dlaczego opinia jego rodziny jest ważniejsza od mojego zdrowia? Czułam się mniej jak ukochana żona, a bardziej jak służąca, zobowiązana do spełniania oczekiwań krewnych.

W końcu wywlokłam protestujące ciało z łóżka. Dzwonek do drzwi zadzwonił akurat, gdy szłam do kuchni. To była moja sąsiadka, Eleanor, miła, ciepła kobieta po sześćdziesiątce, która stała się dla mnie zastępczą matką.

„Kochanie, jak się czujesz?” zapytała, a w jej oczach malowała się szczera troska, która wywołała u mnie chęć płaczu.

I tak zrobiłam. Rozpłakałam się, a cała historia kolacji, egoizm Alexa i moja własna rozpacz wylały się z moich ust.

Słuchała cierpliwie, tuląc mnie, gdy szlochałam. „Och, Kate” – westchnęła, kiedy skończyłam. „Znam te rodzinne tradycje. Sama przez to przeszłam. Dla nich ciąża to drobna dolegliwość, a nie monumentalny maraton fizyczny i emocjonalny. Po prostu tego nie rozumieją”.

„Cały czas czuję się tak źle” – płakałam. „Nie mogę udawać, że jestem idealną, szczęśliwą gospodynią dla wszystkich”.

„Więc nie” – powiedziała stanowczo. „Musisz nauczyć się mówić „nie”. Musisz wytłumaczyć Alexowi, że twoje zdrowie i zdrowie tego dziecka jest teraz najważniejsze. I posłuchaj mnie” – powiedziała, biorąc mnie za ręce. „Nie gotuj. Zamów jedzenie. Zamów ucztę. Najważniejsze, żebyś o siebie dbała”.

Jej słowa były jak koło ratunkowe. Uznałem, że ma rację. Wciąż czułem urazę, ale nie poświęciłbym resztek energii, żeby ugotować od podstaw posiłek składający się z kilku dań.

Spróbowałem jednak zrobić lekką sałatkę. Nawet to proste zadanie przypominało wspinaczkę po górach. Nogi mi drżały, a w żołądku poczułem ostry, ciągnący ucisk. Musiałem oprzeć się o blat, zamknąć oczy i oddychać głęboko, aż skurcz minął. Drżącymi rękami dokończyłem sałatkę, a potem opadłem na kanapę. Zamówione jedzenie dotarło godzinę później, a ja ledwo miałem siłę, żeby włożyć duże pudełka do lodówki.

Kiedy wieczorem zadzwonił dzwonek do drzwi, wciąż próbowałam ułożyć włosy. Alex otworzył drzwi swoim rodzicom, Diane i Robertowi, oraz młodszej siostrze Chloe. Jego matka, kobieta, która zawsze wyglądała nienagannie, wpadła do mieszkania, a jej krytyczne spojrzenie już teraz szukało niedoskonałości.

„Cześć, Katherine” – powiedziała, a jej ton sugerował raczej protekcjonalność niż serdeczność. „Wyglądasz trochę blado. Ciąża chyba ci zupełnie nie służy”.