Na przyjęciu rocznicowym moja teściowa, tyranka, rzuciła serwetką w mój ciążowy brzuch i kazała mi wytrzeć buty. Mój mąż po prostu siedział, milczący i przestraszony. Cała restauracja pełna miejskiej elity zamilkła, obserwując mnie. Myśleli, że jestem bezbronną ofiarą. Nie wiedzieli, że przyszłam gotowa zniszczyć jej cały świat.

Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze, nieznajomą w białej sukni. Dziś był mój dzień ślubu, dzień, w którym miałam poślubić moją miłość, moje marzenie, Iana. Szczęśliwe życie miało na nas czekać. Ale kiedy się uśmiechałam, starając się zignorować gulę niepokoju w żołądku, wiedziałam, że o nasze szczęśliwe życie trzeba będzie walczyć zębami i pazurami. Wróg czekał na mnie na dole. Nazywał się Eleanor Vance i była moją teściową.

Od chwili, gdy Ian przyprowadził mnie do domu, żebym ją poznała, Eleanor jasno dawała mi do zrozumienia, że ​​mnie nienawidzi. Byłam „dziewczyną ze wsi”, stypendystką z ubogiego pochodzenia, która jakimś cudem zdołała zatopić pazury w swoim ukochanym, bogatym synu. Była dominującą, despotyczną kobietą, która zbudowała odnoszące sukcesy imperium biznesowe i przywykła do tego, że wszyscy w jej otoczeniu podporządkowują się jej woli. Nie byłam synową, jaką sobie wyobrażała.

„Nie nadajesz się dla mojego syna” – powiedziała mi kiedyś cichym sykiem, gdy Ian był w drugim pokoju. „Bądź wdzięczna, że ​​w ogóle zwraca na ciebie uwagę”.

Starałam się ignorować jej uszczypliwości. Kochałam Iana i naiwnie wierzyłam, że z czasem to dostrzeże i mnie zaakceptuje. Ale Ian, mój słodki, łagodny Ian, panicznie bał się swojej matki. Wychowywał się pod jej żelazną kontrolą i zrobiłby wszystko, by uniknąć jej gniewu. Za każdym razem, gdy rzucała kąśliwą uwagę, po prostu odwracał wzrok, mając nadzieję, że konflikt sam się rozwiąże.

Nasz dzień ślubu był mistrzowską lekcją jej specyficznego okrucieństwa. Kiedy podeszłam do niej, by przyjąć mój gratulacyjny uścisk, nachyliła się i wyszeptała: „Nigdy nie zapominaj, kto cię sprowadził na ten świat, Leah. Jesteś tu dzięki mojej pomocy”.

Całe przyjęcie spędziłam z sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy, starając się nie reagować na jej zaczepki. Chciałam, żeby ten dzień był idealny, ale napięcie było nieustanne i duszące. Czułam się kompletnie samotna.

Życie po ślubie było koszmarem. Eleanor była w naszym życiu nieustającą, natrętną obecnością. Krytykowała wszystko – sposób, w jaki urządziłam dom (który oczywiście nam kupiła), sposób, w jaki gotowałam, sposób, w jaki się ubierałam. A Ian, mój mąż, mój partner, mój rzekomy obrońca, milczał. Zamykał się w pracy, zostawiając mnie samą z natarczywością jego matki.

Potem dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Zapłonęła we mnie iskierka nadziei. To na pewno coś zmieni. Babcia nie może nie kochać własnego wnuka.

Myliłem się. Jej reakcja na tę wiadomość była lodowato zimna. „Zawsze wiedziałam, że jesteś łowcą pieniędzy” – zadrwiła, gdy Ian jej to powiedział. „Myślisz, że urodzenie dziecka zwiąże mojego syna z tobą na dobre? Myślisz, że w ten sposób uzyskasz dostęp do jego spadku? Nie pozwolę ci zrujnować mu życia”.

Zszokowana, zamilkłam. Wtedy zrozumiałam, że nie walczę już tylko o własne szczęście. Walczę o przyszłość mojego dziecka.

Ostateczna bitwa rozegrała się na przyjęciu z okazji rocznicy Eleanor. Świętowała trzydziestolecie u steru swojej firmy i zaplanowała wystawne przyjęcie w najdroższej restauracji w mieście. Na liście gości znajdowały się same elity miasta: partnerzy biznesowi, politycy i rodziny z bogatymi majątkami, którymi tak bardzo podziwiała. Wiedziałam, że w tym eleganckim, pewnym siebie towarzystwie będę czarną owcą.

Kiedy dotarliśmy, Eleanor, wyglądająca dostojnie w jedwabnej sukni, odciągnęła mnie na bok przy wejściu. „Pamiętaj, Leah” – syknęła cicho, groźnie. „Jesteś tu tylko z powodu Iana. Znaj swoje miejsce i nie przynoś hańby mojej rodzinie”.

Nic nie powiedziałam. Ścisnęłam tylko dłoń męża trochę mocniej. Delikatnie odsunął dłoń.

Wieczór był rozmazaną mieszaniną fałszywych uśmiechów i wymuszonych rozmów. Czułam na sobie setki par oczu, oceniających mój strój, maniery, mój ewidentnie ciążowy brzuch. Przy rodzinnym stole napięcie było przytłaczające. Eleanor siedziała na czele, trzymając stery, a Ian, posłuszny syn, siedział po jej prawej stronie. Mnie umieszczono na samym końcu, symbolicznie odtrąconego.

Podczas kolacji Eleanor nie przepuściła ani jednej okazji, żeby mnie upokorzyć. „Leah, kochanie, czemu jesteś taka cicha?” – wołała wzdłuż stołu. „Zabaw naszych gości. Pokaż im trochę tego rustykalnego uroku, który Ian uważa za tak pociągający”.

Ostateczny, niewybaczalny cios padł, gdy sprzątano danie główne. Eleanor zuchwale wzięła ze stołu czystą lnianą serwetkę. Spojrzała prosto na mnie z okrutnym, triumfalnym uśmieszkiem na twarzy. Potem rzuciła serwetkę. Wylądowała miękko na moim nabrzmiałym, ciążowym brzuchu.

„Wytrzyj mi buty” – rozkazała czystym, niosącym się głosem w nagłej ciszy. „Są brudne. A ty po prostu siedzisz bezczynnie”.