Ostatnim życzeniem więźnia było zobaczenie swojego psa — ale gdy owczarek niemiecki wyrwał się na wolność i rzucił mu się w ramiona, wydarzyło się coś dziwnego

Życie za kratkami

Przez dwanaście długich lat budził się każdego ranka w zimnie celi B-17. Kiedyś próbował walczyć – pisał listy, zwracał się do prawników, błagał każdego, kto chciał słuchać, żeby uwierzył w jego niewinność. Ale nikt tego nie robił. Powoli przestał się opierać. Zaakceptował ciszę, mury i los, który go czekał.

Jedyną rzeczą, która dodawała mu sił, był jego pies – owczarek niemiecki, którego znalazł jako drżący szczeniak w zaułku. Stała się jego rodziną, jego towarzyszką, jedyną osobą, której ufał. Nie miał nikogo innego na świecie oprócz niej.

Niezwykła prośba

Kiedy strażnik przyszedł z papierem z prośbą o spełnienie ostatniej woli, strażnicy spodziewali się typowych odpowiedzi – jedzenia, papierosa, może modlitwy. Mężczyzna jednak przemówił cicho:

— „Chcę zobaczyć mojego psa. Ostatni raz.”

Początkowo personel nie mógł w to uwierzyć. Czy to jakiś podstęp? Ale prośba została spełniona. I w wyznaczonym dniu, przed wykonaniem wyroku, wyprowadzili go na dziedziniec więzienia.

Spotkanie

Owczarek niemiecki był prowadzony na smyczy. Przez chwilę świat zdawał się wstrzymać oddech. Potem, widząc swojego pana, pies wyrwał się i rzucił do przodu.

W jednej chwili powaliła go na ziemię, rzucając się mu w ramiona, jakby chciała w jednej chwili nadrobić dwanaście lat rozłąki. Upadł, ale po raz pierwszy od lat nie poczuł ciężaru łańcuchów ani chłodu kamienia. Poczuł ciepło.

Łzy niewypowiedziane przez lata

Mocno ją objął, wtulając twarz w jej gęste futro. Łzy, które tak długo ukrywał, w końcu popłynęły strumieniami, nieskrępowane.

Krzyczał z bólu i bólu, podczas gdy pies cicho skomlał, przytulając się do niego, jakby on również wiedział, że ich czas się kończy.

— „Jesteś moją dziewczyną… moją wierną…” wyszeptał, a jego dłonie drżały, gdy raz po raz głaskał ją po plecach. „Co ty beze mnie zrobisz?”

Spojrzała na niego oczami pełnymi lojalności, a on wyszeptał raz jeszcze:

— „Wybacz mi… że zostawiłem cię samego. Nie mogłem udowodnić prawdy… ale przynajmniej z tobą nigdy nie zostałem zapomniany”.

Nawet strażnicy odwrócili wzrok