Żona milionera zmusiła swoją ciężarną służącą do śpiewania na weselu — to, co zrobił później pan młody, pozostawiło pannę młodą bez słowa i zmieniło historię na zawsze

Okrutne ogłoszenie

W wielkiej sali weselnej zapadła cisza, powietrze było ciężkie od oczekiwania. Wszystkie oczy skierowały się ku przodowi, gdzie z zimnym uśmiechem stała bogata panna młoda, Vanessa Clark.
„Następną piosenkę” – powiedziała słodko, ale z jadem w głosie – „moja pokojówka, Emma, ​​da nam specjalny występ”.

W kącie Emma Wilson zamarła. Ciężarna pokojówka poczuła, jak serce jej zamiera. Wciągnięta w światło reflektorów wbrew swojej woli, jej blada twarz zdradzała przerażenie. Nie wiedziała, że ​​ta chwila upokorzenia stanie się punktem zwrotnym w jej życiu – i początkiem upadku jej pracodawcy.

Zniszczony sen

W wieku dwudziestu ośmiu lat Emma nigdy nie pomyślała, że ​​skończy jako pokojówka z zamieszkaniem w domu. Jej marzenia kiedyś krążyły wokół jasnych świateł sceny Nashville, a nie wokół niekończących się obowiązków w rezydencji w Los Angeles. Życie stało się gorzkie, gdy Jake Miller, elokwentny muzyk, któremu ufała, zniknął, gdy dowiedział się, że spodziewa się dziecka. Samotna i zdesperowana, podjęła pracę w okazałym domu milionera technologicznego Richarda Bennetta, w świecie, który wydawał się zimny i bezlitosny.

Tego ranka spotkała Vanessę na korytarzu.
„To, że tu pracujesz, nie znaczy, że chcę cię widzieć” – syknęła Vanessa, mijając ją.
Emma instynktownie położyła dłoń na zaokrąglonym brzuchu i spuściła wzrok.
„Tak, panno Clark” – wyszeptała.

Małe akty dobroci

Kiedy Emma pchała wózek ze sprzętem do sprzątania po lśniących podłogach Westwood Mansion, jej myśli krążyły wokół niepokoju. Ślub był już za dwa dni, a presja rosła. Spędzała godziny odkurzając i ścierając kurz, z bólem pleców, ale nie poddawała się. Dodatkowa pensja miała jej pomóc w zakupie łóżeczka, którego potrzebowało jej dziecko.

„Emma, ​​tutaj!” zawołał Antonio Diaz, szef kuchni, podając jej talerz tostów, jajek i owoców.
„Zrobiłem za dużo śniadania. Potrzebujesz tego”.
„Dziękuję, Antonio. Nie musiałeś”.
„Oczywiście, że musiałem. Teraz jesz za dwoje” – powiedział życzliwie, wskazując głową na jej brzuch.

Ciepło rozgorzało w piersi Emmy. Nie wszyscy traktowali ją jak niewidzialną.

Ukryty talent

Później tego dnia, sprzątając gabinet Richarda, Emma zaczęła cicho nucić – piosenkę, którą napisała w najciemniejszych nocach. Tekst mówił o podniesieniu się po trudnościach. Zaskoczył ją wchodzący Richard, a jego twarz była oczarowana.
„Masz piękny głos, Emmo” – powiedział.
„Dziękuję” – odpowiedziała, a jej policzki pokryły się rumieńcem. „Kiedyś dużo śpiewałam, zanim… wszystko się zmieniło”.
„Takiego talentu nigdy nie powinno się ukrywać” – zachęcił ją Richard.

Żadne z nich nie zauważyło Vanessy stojącej w drzwiach, w jej oczach płonęła zazdrość.

Konfiguracja