Mój teść nie miał emerytury. Troszczyłam się o niego całym sercem przez 12 lat. Ostatnim tchnieniem podał mi podartą poduszkę i powiedział: „Dla Marii”. Kiedy ją otworzyłam, płakałam bez przerwy…

Jestem Maria. Zaczęłam „pracę” synowej w wieku 26 lat. W tym czasie rodzina mojego męża przeszła już przez wiele trudności. Moja teściowa zmarła młodo, zostawiając mojego teścia, Tataya Ramóna, z czwórką dzieci w pojedynkę. Całe życie uprawiał ryż i warzywa w Nueva Écija, bez stałej pracy ani emerytury.

Kiedy wyszłam za mąż za jego syna, prawie wszystkie dzieci Tataya Ramóna miały już własne rodziny i rzadko go odwiedzały. Reszta jego życia zależała niemal wyłącznie od mojego męża i mnie.

Często słyszałem, jak sąsiedzi szeptali:

„Co to jest? To tylko synowa, ale wygląda jak jego służąca. Kto by się tak długo opiekował teściem?”

Ale ja myślałem inaczej. Był ojcem, który poświęcił całe życie dla swoich dzieci. Gdybym się od niego odwrócił, kto by się nim zajął?

Dwanaście lat próby

Te dwanaście lat nie było łatwe. Byłam młoda, często czułam się zmęczona i samotna. Kiedy mój mąż pracował w Manili, zostałam sama, by opiekować się naszą córeczką i Tatayem Ramónem, który był już osłabiony. Gotowałam, prałam i siedziałam do późna w nocy, monitorując jego oddech.

Pewnego razu, wyczerpany, powiedziałem mu:

„Ojcze, jestem tylko twoją synową… czasami czuję wielki ciężar na piersi.”

Uśmiechnął się tylko delikatnie i drżącymi dłońmi wziął mnie w swoje ręce:
„Wiem, córko. Dlatego jestem jeszcze bardziej wdzięczny. Bez ciebie może już by mnie tu nie było”.

Nigdy nie zapomnę tych słów. Od tamtej pory obiecałam sobie, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby uczynić jego życie bardziej znośnym. Każdej zimy kupowałam mu gruby płaszcz i koc. Kiedy bolał go brzuch, gotowałam mu zupę ryżową. Kiedy bolały go stopy, delikatnie je masowałam.

Nigdy nie spodziewałem się, że pewnego dnia zostawi mi coś po sobie. Zrobiłem to, bo uważałem go za własnego ojca.

Ostatnia chwila