Nazywam się Sarah Miller, mam 40 lat.

Moja młodość stopniowo przeminęła pośród niedokończonych romansów – jedni mnie zdradzili, inni widzieli we mnie jedynie chwilowy przystanek.

Za każdym razem, gdy miłość się rozpadała, mama patrzyła na mnie i wzdychała: „Sarah, może czas przestać gonić za perfekcją. James z sąsiedztwa to dobry człowiek. Może i kuleje, ale ma dobre serce”.

Nasz sąsiad James Parker jest pięć lat starszy ode mnie.

W wieku 17 lat uległ wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego stracił prawą nogę.

James mieszka ze swoją starą matką w małym drewnianym domu w miasteczku Burlington w stanie Vermont i pracuje jako naprawiacz urządzeń elektronicznych i komputerów.

Jest cichy, trochę niezdarny, ale zawsze delikatnie się uśmiecha.

Krążą plotki, że Jamesowi podobam się od wielu lat, ale nie odważył się tego powiedzieć.

Kiedyś myślałam, że czego innego mogę się spodziewać, mając 40 lat?

Być może lepiej mieć przy sobie życzliwą osobę, na której można się oprzeć, niż być samotnym.

Dlatego też pewnego deszczowego i wietrznego jesiennego popołudnia skinąłem głową na znak zgody.

Żadnej sukni ślubnej, żadnego wystawnego przyjęcia – tylko kilku bliskich przyjaciół i prosta kolacja.

Leżałam nieruchomo w mojej nowej sypialni, słuchając deszczu padającego na dach ganku, a moje serce przepełniało się dezorientacją.

James wszedł do środka, trzymając szklankę wody.

„Proszę” – powiedział cicho. „Wypij to, pewnie jesteś zmęczony”.

Jego głos był łagodny jak powiew nocnego wiatru.

Podciągnął koc, zgasił światło i usiadł na brzegu łóżka.

Cisza była dusząca.

Zamknąłem oczy, serce waliło mi jak młotem i czekałem na coś pomiędzy strachem a ciekawością.

Chwilę później przemówił cicho, a jego głos drżał:

„Możesz spać, Sarah. Nie dotknę cię. Dopóki nie będziesz gotowa.”

W ciemnościach zauważyłem go leżącego na boku, odwróconego plecami, zachowującego duży dystans – jakby bał się, że dotknięciem zrobi mi krzywdę.

Moje serce nagle zmiękło.

Nie spodziewałam się, że człowiek, którego uważałam za „ostatni wybór”, będzie mnie traktował z takim szacunkiem.

Następnego ranka obudziłem się, a promienie słońca wpadały przez zasłony.

Na stole stała taca ze śniadaniem: kanapka z jajkiem, szklanka ciepłego mleka i odręcznie napisana notatka:

„Poszedłem do warsztatu naprawić telewizor klienta. Nie wychodź, jeśli nadal pada. Wrócę na lunch.” – James.

Czytałem tę notatkę raz po raz, a oczy mnie piekły.

Przez ostatnie dwadzieścia lat płakałam, bo mężczyźni mnie zdradzili.
Ale tego ranka, po raz pierwszy, płakałam… bo byłam naprawdę kochana.

Tej nocy James wrócił późno do domu, czując zapach oleju silnikowego i oparów spawalniczych.

Siedziałem na sofie i czekałem, spleciwszy dłonie.

„James” – zawołałem.

„Tak?” Spojrzał w górę, jego oczy były zdezorientowane.

„Podejdź tu… usiądź obok mnie.”

Spojrzałam mu prosto w oczy i szepnęłam:

„Nie chcę, żebyśmy byli dwojgiem ludzi dzielących łóżko. Chcę, żebyśmy byli mężem i żoną… naprawdę.”

Stał nieruchomo, najwyraźniej nie wierząc w to, co właśnie usłyszał.

„Saro… jesteś pewna?”

Skinąłem głową. „Tak, jestem pewien”.

James natychmiast wyciągnął rękę i wziął moją dłoń – ciepłym, delikatnym uściskiem, jakby cały świat zewnętrzny rozpłynął się w powietrzu.

Jego uścisk dłoni sprawił, że znów uwierzyłam w miłość.

Od tego dnia nie czułam się już samotna.

James nadal był kulawym człowiekiem, nadal bardziej milczącym niż mówiącym, ale był najsilniejszym ramieniem w moim życiu.

Każdego ranka piekłam dla niego chleb, a on robił dla mnie kawę.

Nigdy nie powiedzieliśmy słowa „kocham cię”, ale każdy mały czyn był przepełniony miłością.

Pewnego razu, gdy zobaczyłem, jak naprawia stare radio dla sąsiada, nagle zdałem sobie sprawę:

Miłość nie musi przyjść wcześnie, musi tylko trafić do właściwej osoby.

A może najpiękniejszą rzeczą w życiu kobiety nie jest poślubienie kogoś w młodości, ale znalezienie kogoś, kto daje jej poczucie bezpieczeństwa – nawet jeśli jest już późno

Dziesięć lat po tym deszczowym wieczorze