W wieku dziewięćdziesięciu lat przebrałem się za nieszczęśliwego starca i poszedłem do swojego supermarketu – to, co się wydarzyło, zmieniło moje dziedzictwo na zawsze.

Mając dziewięćdziesiąt lat, nigdy nie wyobrażałem sobie, że będę człowiekiem, który otwiera swoją duszę przed obcymi.

Ale kiedy żyje się tak długo jak ja, próżność blednie. Liczy się mówienie prawdy, zanim skończy się czas.

Nazywam się pan Hutchins. Przez siedem dekad budowałem to, co stało się największą siecią supermarketów w Teksasie. Wszystko zaczęło się od jednego sklepu na rogu po wojnie, kiedy chleb kosztował pięć centów, a sąsiedzi nigdy nie zamykali drzwi na klucz. Kiedy skończyłem osiemdziesiąt lat, moje nazwisko jaśniało na setkach witryn sklepowych w pięciu stanach. Nazywali mnie „Królem Chleba Południa”.

Ale pieniądze i sława nie kupią ciepła drugiego człowieka obok ciebie ani śmiechu dzielonego przy porannej kawie.

Moja żona zmarła w 1992 roku. Nigdy nie mieliśmy dzieci. Pewnego spokojnego wieczoru, w tym ogromnym, pustym domu, uderzyła mnie myśl niczym grom z jasnego nieba: Kto to wszystko odziedziczy?

Nie chciałem, żeby korporacyjni rekiny ani prawnicy w wypastowanych butach kłócili się o to. Chciałem kogoś prawdziwego – kogoś, kto wciąż rozumie dobroć, nawet gdy nikt nie patrzy.