Właśnie znaleźli kobietę MU3TA na środku publicznej ulicy i najgorsze jest to, że… Zobacz więcej

Znaleziono ją w strachu na wróble dwa lata po jej zaginięciu. Jej kości, splecione zgniłą słomą, przybito do drewnianego krzyża pośrodku rozległego pola kukurydzy w Wirginii. Ta historia nie opowiada o dzikich ostępach Szlaku Appalachów i jego niebezpieczeństwach. Dotyczy…

O potworze, który żył na widoku, machając do przejeżdżających samochodów i wpatrując się każdego dnia w swoje odrażające dzieło, które nazwał Strachem na Wróble.
Wszystko zaczęło się latem 2005 roku. Dla 24-letniej Sary Jenkins z Columbus w stanie Ohio miało to być lato życia. Właśnie ukończyła dziennikarstwo i zanim wkroczyła w dorosłość z pracą biurową i kredytem hipotecznym, postanowiła spełnić swoje marzenie: podróżować samotnie.

Ważny fragment Szlaku Appalachów.
Sara nie była zawodową piechurką, ale była dobrze przygotowana. Spędzała miesiące na wyszukiwaniu tras, czytaniu blogów i książek doświadczonych wędrowców oraz kupowaniu sprzętu. Była silna, niezależna i pełna optymizmu. Jej rodzice oczywiście się martwili, ale byli dumni z…

Determinacja ich córki.
Dla nich była ich bystrą, odważną córką, która zawsze dostawała to, czego chciała. Sara prowadziła małego, ale popularnego bloga podróżniczego „Sara Sees the World”, gdzie planowała dokumentować każdy krok swojej przygody, pisząc i publikując zdjęcia. Na początku czerwca 2005 roku pożegnała się z rodziną i poleciała do…

Georgia, punkt wyjścia jej podróży.
Pierwsze kilka tygodni wędrówki było dokładnie takie, jak sobie wymarzyła. Szła na północ, przechodząc przez gęste lasy, wspinając się na malownicze szczyty i spotykając po drodze innych podróżników. Regularnie aktualizowała swojego bloga. Pisała o pięknie natury, trudnościach…

Długie podróże i życzliwość nieznajomych, aniołów drogi, którzy pomagali turystom w znalezieniu jedzenia i schronienia.
Jej zdjęcia oddawały majestat gór i jej własne poczucie wolności i szczęścia. Regularnie dzwoniła do rodziców z małych miasteczek, w których zatrzymywała się, aby uzupełnić zapasy. Ostatni raz rozmawiali z nią pod koniec lipca. Była w Wirginii, gdzie już przeszła pieszą wędrówkę.

Przebyła ponad 1000 km i czuła się świetnie.
Była pełna entuzjazmu i powiedziała, że ​​kolejny odcinek szlaku był doskonały, choć dość odizolowany. Jej ostatni wpis na blogu pochodził z 28 lipca 2005 roku. Opublikowała go z kawiarenki internetowej w małym miasteczku Dalville w Wirginii. W nim Sara z humorem opisała swoje zmagania z…

las ampollas y sus sueños de una hamburguesa con queso de verdad.
Escribió que estaba entrando en una de las partes más salvajes del sendero y que probablemente no tendría otra oportunidad de ponerse en contacto hasta dentro de una semana o 10 días. Terminó la entrada con las palabras: “Las montañas me llaman y tengo que irme. No me perdáis. Esas fueron sus

últimas palabras publicadas.
Cuando pasaron 10 días y no se supo nada de Sara, sus padres comenzaron a preocuparse. Al cabo de dos semanas dieron la voz de alarma. Se pusieron en contacto con la Asociación del Sendero de los Apalaches y con la policía local. Se inició inmediatamente una operación de búsqueda. Decenas de

guardabosques, agentes de policía y voluntarios, muchos de ellos excursionistas experimentados, comenzaron a peinar la sección del sendero donde se creía que Sara había desaparecido.
La búsqueda fue ardua. Esta zona de los apalaches es un área de cientos de kilómetros cuadrados de bosques densos, acantilados rocosos y profundos desfiladeros. El sendero es solo un fino hilo en esta vasta zona salvaje. Los buscadores revisaron todas las cabañas y refugios a lo largo del camino.

En el libro de registro de uno de los refugios encontraron su última entrada, aparentemente escrita el 29 o 30 de julio. Una breve nota sobre el tiempo y la firma Sara J. Después de eso se perdió su rastro. La policía interrogó a otros turistas que podrían haber estado en la zona al mismo tiempo.

Algunos recordaban a una chica sola que se parecía a Sara, pero nadie podía decir nada definitivo.
Hay mucha gente en el sendero y los rostros se olvidan rápidamente. Los días se convirtieron en semanas. Los equipos de búsqueda peinaron cada centímetro de la ruta oficial y los alrededores. Los helicópteros sobrevolaron la zona, pero no encontraron nada. ni su mochila roja brillante, ni su tienda

de campaña, ni su cámara.

No había señales de lucha ni indicios de que hubiera abandonado el sendero. Era como si una chica experimentada y bien entrenada hubiera desaparecido en una ruta bien señalizada. Se barajaron todas las posibilidades, un accidente. Pero en ese caso lo más probable es que hubieran encontrado el

cuerpo o el equipo.
El ataque de un animal salvaje, muy improbable en esa zona. Y de nuevo habría habido rastros. Un secuestro. Esta versión parecía la más aterradora y la más realista. Alguien podría haber localizado a una chica sola y haberla sacado del sendero. Pasó un mes, luego otro. La operación de búsqueda a

gran escala se suspendió oficialmente. Los padres de Sara, desconsolados por el dolor, gastaron todos sus ahorros en investigadores privados, pero ni siquiera ellos pudieron encontrar ninguna pista.
La historia de Sarah Jenkins fue noticia nacional durante un tiempo. Sin embargo, como siempre, fue sustituida por otras tragedias más recientes. Para el mundo, su historia se convirtió en otro misterio sin resolver del sendero de los apalaches. Una historia con moraleja que los turistas a veces se