W Wigilię mój syn wstał i oświadczył:

„Nie jesteś już częścią tej rodziny”.

Spokojnie podałem Ethanowi kopertę. „Oto mój prezent, bo się rozwodzimy”.

Nazywam się Joy i nie jestem ofiarą. Może kiedyś nią byłam, ale już nią nie jestem. Nie po kolacji wigilijnej w 2023 roku.

Mój dom w Connecticut lśnił jak z okładki magazynu: kryształowe żyrandole rzucały ciepłe światło na mahoniowe meble, choinka sięgała 3,5 metra do sufitu, a stół jadalny pomieścił 14 osób. Wszystko było idealne, wszystko drogie – dokładnie tak, jak Robert by sobie tego życzył. Miałam na sobie bordową aksamitną sukienkę, która podkreślała moje kształty i rozświetlała moje oczy. To była moja ostatnia kolacja w roli ich matki.

Ethan, najstarszy, siedział arogancko na krześle swojego zmarłego ojca. Claire, moja córka, była jednocześnie roztargniona i krytyczna, ciągle wisiała na telefonie. Jared, najmłodszy, wydawał się znudzony, a jego żona Jessica szeptała obok niego. Wszyscy myśleli, że jestem naiwna, że ​​nie zauważę. Mylili się.

Kiedy Ethan wstał i oznajmił władczym tonem: „Postanowiliśmy, że nie jesteś już członkiem naszej rodziny”, uśmiechnąłem się do siebie. Cisza w pokoju była cudowna. Zaśmiałem się – głębokim, nieustępliwym śmiechem – i rozdałem trzy złote koperty.

„Skoro już wymieniliśmy się prezentami”, powiedziałem, „to oto mój prezent pożegnalny dla ciebie”.

Na ich twarzach malowało się zmieszanie. Claire niepewnie zapytała: „Co to jest?”.
„Otwórz” – odpowiedziałem.