Następna część

„Twój brat dostanie mieszkanie, twoja siostra samochód, a tobie powierzamy opiekę nad chorą babcią i opłacanie wszystkich rachunków. Gratulacje” – powiedziała mi moja mama, Elena.

„Marcos dostaje mieszkanie, kupujemy Sofii samochód” – głos mojej matki rozbrzmiewał w salonie niczym ciepły olej, otulając i znieczulając każdą próbę oporu.

Zatrzymała się i spojrzała na nas troje. Marcos natychmiast ukrył się przy telefonie, a Sofía uśmiechnęła się ledwo dostrzegalnym uśmiechem, przyciągając mój wzrok. Ten uśmiech emanował triumfem osobistego zwycięstwa.

„A Tobie, Klaro, powierzamy to, co najcenniejsze: opiekę nad babcią i wszystkie wydatki domowe. Gratulacje.”

Powietrze w pokoju zrobiło się gęste i lepkie. Słowa mojej matki nie tylko rozbrzmiewały, ale unosiły się w powietrzu niczym ostateczne, niepodważalne zdanie.

Powoli podniosłem na nią wzrok. Uśmiechnęła się tym oficjalnym uśmiechem, który rezerwowała na najbardziej nieprzyjemne chwile.