Rozpaczliwy telefon mojej córki rozległ się podczas burzy: „Mamo… marznę… proszę, pomóż mi… pomóż mojemu dziecku”. „Gdzie jesteś?” błagałam. „Daniel zostawił mnie na przystanku autobusowym… ten ból…”, po czym w słuchawce rozległ się przeraźliwy krzyk…

Deszcz lał strumieniami, jakby chciał zalać całe nasze małe miasteczko. Siedziałam w kuchni, a słabe żółte światło oświetlało stertę świeżo wypranych ubrań. Powoli składałam je w rękach – matczyny nawyk utrzymywania porządku, daremna próba zajęcia czymś własnego, zaniepokojonego umysłu. Stukot deszczu o blaszany dach był donośny, ale kiedy zadzwonił telefon, podskoczyłam

Ekran rozświetlił się, pokazując imię, na które zawsze czekałam, o które zawsze się martwiłam: Sarah .

„Sarah, kochanie” – zawołałam, a mój głos załamał się na tle świstu wiatru po drugiej stronie linii. Szum był okropny. Potem rozległ się cichy głos, niemal szept.

„Mamo… Jest mi tak zimno. Pomóż mi… pomóż mojemu dziecku.”

Serce mi stanęło. Jej głos był tak słaby, że musiałam przycisnąć telefon do ucha, żeby ją usłyszeć. „Gdzie jesteś, Sarah? Powiedz mi, gdzie jesteś!”

Udało mi się wychwycić tylko kilka urywanych słów. „Daniel zostawił mnie… na przystanku autobusowym… To tak bardzo boli…”

A potem przez linię przetoczył się ostry, rozdzierający krzyk, po którym zapadła całkowita, mrożąca krew w żyłach cisza. Połączenie zostało przerwane.

Stałem jak sparaliżowany, ściskając telefon w dłoni. Próbowałem oddzwonić, raz po raz, ale słyszałem tylko zimny głos konsultanta. Kręciło mi się w głowie. Który przystanek? Do dziecka? Do mojego wnuka?

Przestałam myśleć i zaczęłam działać. Złapałam stary płaszcz przeciwdeszczowy z kąta i kluczyki do pickupa mojego zmarłego męża. Pobiegłam do garażu, nie przejmując się przemoczonymi butami ani deszczem bijącym mi w twarz. Myślałam tylko o jednym: muszę znaleźć Sarę.

Ciężarówka przedzierała się przez białą zasłonę deszczu, a jej słabe reflektory z trudem przebijały się przez gęstą wodę. Najpierw pojechałem do szpitala. Sarah miała prawie termin i miała dziś wizytę.

„Panna Sarah Salgado została wypisana dziś rano” – powiedziała pielęgniarka w recepcji, kręcąc głową. „Jej mąż po nią przyjechał”.

Daniel ją podniósł. Dlaczego więc wołała mnie o pomoc? Waliłem w drzwi ich wspólnego domku, krzycząc jej imię w burzę, ale w środku było ciemno i pusto.