8-letnia dziewczynka dzwoni pod numer 911 i mówi: „To był mój tata i jego przyjaciel… proszę”.

Popołudniowe słońce rzucało długie cienie na Maple Street, gdy funkcjonariusz José López wysiadał z radiowozu. Serce waliło mu z niepokoju, gdy usłyszał podsumowanie zgłoszenia od dyspozytora. Zbliżając się do skromnego domu jednorodzinnego, zobaczył łuszczącą się farbę i zarośnięty trawnik – oznaki, że rodzina ledwo nadąża.

Delikatnie zapukał do drzwi, nasłuchując uważnie jakiegokolwiek ruchu w środku. Chwilę później drzwi zaskrzypiały, ukazując drobną, kruchą postać. Liliana stała tam z szeroko otwartymi oczami pełnymi strachu i ulgi. Jej luźny T-shirt wisiał luźno, podkreślając jej nabrzmiały brzuch.

„Cześć, Liliana” – powiedział cicho José, klękając na niej. „Przyszedłem, żeby upewnić się, że wszystko z tobą w porządku”.

Dziewczynka skinęła głową, ściskając zniszczonego pluszowego misia. „Bardzo mnie boli brzuch” – wyszeptała, a w jej oczach pojawiły się łzy.

„Chodźmy cię przebadać, dobrze?” José uspokoił ją, delikatnie prowadząc na ganek. „Karetka już jedzie”.