Drobny deszcz padał na brukowane ulice Guadalajary, odbijając żółte latarnie. W eleganckim domu w dzielnicy Colonia Americana powietrze było gęste od napięcia.

Álvaro Mendoza, młody i ambitny biznesmen, krążył po salonie z twarzą zaczerwienioną z wściekłości.
Przed nim leżała na podłodze jego żona, Camila Ramírez, drżąca, z oczami opuchniętymi od płaczu.

„Nic złego nie zrobiłam!” – szlochała. „Właśnie wysłałam trochę pieniędzy mojej mamie. To moja mama, Álvaro! Co złego w tym, żeby jej pomóc?”

Podniósł głos:

„Nic się nie stało? I ukrywać to przede mną? W tym domu to ja decyduję! Skoro tak lubisz działać na własną rękę, niech ojciec znów cię nauczy manier.”

Nie zastanawiając się długo, sięgnął po telefon i wybrał numer.

Głos po drugiej stronie brzmiał głęboko i miarowo, niczym nadchodząca burza.

„Don Ramiro, wybaczcie spóźnienie, ale proszę odebrać córkę. Myślę, że potrzebuje nowej edukacji”.

Zapadła cisza, która trwała kilka sekund. Potem padła odpowiedź:

„Dobrze. Będę za piętnaście minut.”

Álvaro uśmiechnął się arogancko. W myślach już wyobrażał sobie tę scenę: wściekłego teścia, besztającego Camilę i proszącego ją, żeby wróciła do domu rodziców „do refleksji”.

Ale nie miał pojęcia, co się naprawdę wydarzy.

Piętnaście minut później ciszę nocy przerwał dźwięk starej ciężarówki.

Álvaro wygładził koszulę, przybrał postawę wyższości i otworzył drzwi.

Uśmiech natychmiast zniknął.