Wszyscy się śmiali, gdy zmieniała pieluchę milionerowi. Ale pewnego dnia zobaczyła tam coś, co sprawiło, że włosy stanęły jej dęba…

Silny zapach środków dezynfekujących, zmieszany z przytłaczającą ciszą kliniki, był częścią codziennego życia Emily. Zaczęła tam pracować zaledwie kilka tygodni temu, ale już czuła ciężar panujący w tym otoczeniu. Oddział dla pacjentów w śpiączce był wyjątkowy.

Korytarze były nieskazitelnie czyste, maszyny wydawały regularne dźwięki, ale najbardziej uderzyła ją pustka, jakby życie tam zamarło. Spośród wszystkich pacjentów, jeden szczególnie przykuł jej uwagę – Michael Reynolds. Nie był to zwykły pacjent.

Był sławnym milionerem i właścicielem jednej z największych firm technologicznych w kraju. Jego nazwisko było szeroko komentowane w mediach kilka miesięcy temu, kiedy wypadek samochodowy, w wyniku którego zapadł w śpiączkę, został uznany za tajemniczą tragedię. Samochód zjechał z drogi w deszczową noc i chociaż nie było jednoznacznych dowodów sabotażu, plotki o tym wydarzeniu krążyły nieustannie.

W kontrakcie Emily zapisano, że będzie monitorować parametry życiowe Michaela, mierzyć mu ciśnienie krwi, regulować aparaturę i dbać o jego stabilność. To wszystko, ale od pierwszego dnia coś w Michaelu zrobiło na niej inne wrażenie. Być może chodziło o kontrast między potężnym mężczyzną z pierwszych stron gazet a kruchym, nieruchomym ciałem uwięzionym w rurach i aparaturze.

Być może dlatego, że nawet nieprzytomny, nosił w sobie nieopowiedzianą historię. Podczas gdy inne pielęgniarki robiły tylko absolutne minimum, Emily nie mogła traktować go z taką obojętnością. Myła mu twarz, zmieniała pieluchy i masowała dłonie, jakby w jakiś sposób wyczuwał tę troskę.

Niektórzy koledzy zauważyli to i żartowali z zainteresowania. „Hej, Emily, kochasz się w swoim milionerze?” – żartowała jedna z pielęgniarek w pokoju socjalnym. „Może myśli, że się obudzi i zostawi jej spadek?” – zapytała inna, głośno się śmiejąc.

Udawała, że ​​nie słyszy, ale każda uwaga była jak pchnięcie nożem. Wiedziała, że ​​robi to, nie oczekując niczego w zamian. Po prostu tak należało zrobić.

Nie miało znaczenia, czy Michael był przytomny, czy nie; był człowiekiem i zasługiwał na godność. Ale było coś jeszcze. Coś, czego Emily nie potrafiła wyjaśnić. Za każdym razem, gdy była w pokoju Michaela, czuła dziwne połączenie, jakby chciał jej coś powiedzieć, mimo że tkwił w stanie wegetatywnym.

To była intuicja, której nie mogła zignorować. Dni zmieniały się w tygodnie, a zachowanie rodziny Michaela tylko wzmacniało jej podejrzenia. Rzadko go odwiedzali…