Na przyjęciu rocznicowym teściowa oskarżyła mnie o kradzież biżuterii. Kiedy zaprzeczyłam, ona i szwagierka rzuciły się na mnie, krzycząc: „Przeszukajcie ją! To ona jest złodziejką!”. Zerwały ze mnie sukienkę na oczach 200 gości. Wywleczona na zewnątrz, wykonałam jeden telefon, który zmienił wszystko na zawsze.

Zerwali ze mnie sukienkę na oczach dwustu osób, nazywając mnie „naciągaczką”, która nie zasługuje na ich syna.
Moja teściowa śmiała się, a ja stałam tam, na wpół oszołomiona i upokorzona. Nikt z nich nie wiedział, że mój ojciec patrzy i zaraz im przypomni, kim naprawdę jestem.

Nazywam się Elena i w ten sposób dowiedziałam się, że ludzie, którzy powinni cię chronić, mogą cię również zniszczyć i że czasami just:ice przychodzi z nieoczekiwaną zemstą.

Byłam zwykłą studentką, kiedy poznałam Carlosa Montemayora, czarującego, zabawnego studenta biznesu, który sprawił, że poczułam się zauważona. W ciągu roku pobraliśmy się. Pochodził ze starej, bogatej meksykańskiej rodziny – eleganckiej, dumnej i aroganckiej. Ale mnie to nie obchodziło. Kochałam jego, a nie jego majątek.

Carlos nie wiedział, że pochodzę z bogatej rodziny, o wiele bardziej niż mógł przypuszczać. Mój ojciec, Santiago Herrera, jest miliarderem, który dorobił się wszystkiego sam. Ale widząc, jak chciwość zatruwa ludzi wokół niego, postanowiłem żyć pod innym nazwiskiem, skromnie, mając nadzieję na znalezienie miłości nieskażonej pieniędzmi. Mój ojciec uszanował ten wybór, choć kazał mi obiecać: Jeśli kiedykolwiek będziesz mnie naprawdę potrzebować, zadzwoń.

Przez dwa lata tego nie robiłem. Chciałem zbudować sobie życie samemu. Ale rodzina Carlosa sprawiła, że ​​było to nie do zniesienia.
Jego matka, Victoria, nigdy nie kryła pogardy. „Nasza rodzina ma zasady” – mawiała.

Jego ojciec, Roberto, całkowicie mnie ignorował. Jego siostra, Isabela, była jeszcze gorsza – słodko się uśmiechała, szepcząc truciznę. „Carlos mógł poślubić każdą” – mruczała – „ale wybrał ciebie”.

Carlos nigdy mnie nie bronił. „Takie już są” – mawiał. „Postaraj się bardziej”. Więc się starałem – aż do nocy, która wszystko zniszczyła.

W naszą drugą rocznicę ślubu Victoria uparła się, żeby zorganizować wystawne przyjęcie w ich hacjendzie. Powiedziała, że ​​to dla nas, by nas uhonorować; w rzeczywistości była to parada jej bogactwa. Posiadłość wypełniły żyrandole, fontanny z szampanem i 200 elitarnych gości. Przybyłam w prostej, kremowej sukience i od razu poczułam się nie na miejscu pośród designerskich kreacji i diamentowych naszyjników.

„Och, Eleno, przyszłaś” – powitała ją Wiktoria, uśmiechając się szeroko.

„Jak… uroczo wyglądasz” – zachichotała Isabela obok niej. Chciałam zniknąć.

Godziny mijały w uprzejmej nędzy. W końcu, podczas toastu Victorii, jej ręka powędrowała do szyi. „Mój różowy naszyjnik z diamentami – zniknął!” – krzyknęła. Tłum zamarł. Odwróciła się do mnie. „Byłeś wcześniej w mojej szafie. Widziałam cię”.

Szepty rozbrzmiały w pokoju. „Szukałam łazienki” – powiedziałam drżąc.

„Ona kłamie” – dodała Isabela. „Widziałam ją też przy szkatułce z biżuterią”.