Biedna kelnerka została wepchnięta do basenu. Podczas gdy wszyscy się z niej śmiali, wszedł milioner i zrobił coś, co odebrało wszystkim mowę…

Muzyka dudniła na dachu, śmiech odbijał się echem od ścian, a powietrze unosiło się zapachem drogiego szampana. To było wystawne spotkanie, na które bogaci przychodzili, by pochwalić się swoim bogactwem, statusem i dopracowanym życiem. W morzu designerskich sukienek i idealnie skrojonych garniturów Emily Harris wyróżniała się – nie dlatego, że pasowała, ale właśnie dlatego, że nie pasowała.

W wieku 23 lat Emily pracowała na przyjęciu jako kelnerka, zatrudniona tylko na jedną noc, by roznosić drinki i małe przekąski. Ubrana w prosty czarny uniform i zniszczone trampki, starała się jak mogła, by pozostać niewidzialna, wtapiając się w tło. Ten świat luksusu nie był jej. Jej rzeczywistość wypełniona była ciągłymi dyżurami w restauracjach, nocnymi przejazdami komunikacją miejską i skrupulatnym liczeniem każdego dolara, by opiekować się chorą matką w Queens.

Ale tej nocy los miał inne plany — i żaden z nich nie był łaskawy.

Kiedy lawirowała przez tłum z tacą pełną kieliszków do szampana, została gwałtownie zatrzymana przez grupkę młodych elit, których suknie i szpilki były warte więcej niż miesięczna pensja Emily. W centrum stała Madison Greene – wysoka brunetka, której wyraz pogardy przychodził jej z łatwością, ukształtowany przez życie pełne uprzedzeń i brak reakcji na „nie”.

„Patrz, gdzie idziesz, sługo” – powiedziała Madison na tyle głośno, by inni mogli ją usłyszeć. Kilkoro uczestników imprezy zachichotało. Emily spłonęła rumieńcem, wymamrotała przeprosiny i próbowała się odsunąć, ale Madison jeszcze nie skończyła.

„Właściwie, to dlaczego nie uspokoisz się trochę?” dodała ze złośliwym uśmiechem.

Zanim Emily zdążyła zareagować, Madison szturchnęła ją w ramię. Taca z szampanem poleciała w powietrze, kieliszki roztrzaskały się o pokład basenu, a Emily z pluskiem wpadła tyłem do wody.

W powietrzu rozległy się westchnienia, a zaraz potem śmiech. Telefony uniosły się w górę, flesze aparatów, a szydercze głosy rozbrzmiewały wokół Emily, która z trudem wynurzała się na powierzchnię. Przemoczony mundur przylegał do jej ciała, a trampki były ciężkie od wody, gdy próbowała się podciągnąć na krawędź.

„Wyglądasz lepiej, kiedy jesteś mokra!” krzyknął ktoś.

„Hej, kelnerko, może powinnaś pływać dla napiwków!” – zadrwił ktoś inny.