Uśmiechnął się i powiedział: „Nigdy więcej nie tkniesz moich pieniędzy”. Dwie minuty później cała sala sądowa się śmiała — oprócz niego.

Powiedział: „Nigdy więcej nie tkniesz moich pieniędzy”. Sędzia przeczytał mój list i nie mógł przestać się śmiać

Drewniane krzesło było zimne pode mną, gdy siedziałam z rękami złożonymi na kolanach jak grzeczna żonka. Benjamin siedział naprzeciwko mnie przy stole swojego prawnika, w idealnie wyprasowanym drogim garniturze, z szerokim i pewnym siebie uśmiechem. Wyglądał, jakby już wygrał. Może myślał, że tak. „Nigdy więcej nie tkniesz moich pieniędzy” – wyszeptał do mnie, wystarczająco głośno, by usłyszał go jego prawnik. W jego głosie słychać było ten sam ton, którego używał, gdy mówił mi, że nie mogę robić zakupów spożywczych bez pytania, albo gdy wyjaśniał, dlaczego nie potrzebuję już własnej karty kredytowej.

Wyglądał dumnie, jak myśliwy, który właśnie złapał największą zdobycz swojego życia. Veronica siedziała na galerii za nim, z idealnie wypielęgnowanymi palcami spoczywającymi na designerskiej torebce. Lekko pochyliła się do przodu, a jej czerwone usta wygięły się w uśmiechu, który przyprawił mnie o mdłości.

„Zgadza się, kochanie” – powiedziała cicho, a jej głos ociekał fałszywą słodyczą. Nazywała go kochaniem, tak jak ja kiedyś, kiedy myślałam, że nasze małżeństwo coś znaczy, kiedy myślałam, że mężczyzna, którego poślubiłam, naprawdę istnieje. Dorothy, matka Benjamina, siedziała obok Veroniki, jakby były starymi przyjaciółkami, planującymi herbatkę.

Jej srebrne włosy były związane w ciasny kok, a zimne, niebieskie oczy patrzyły na mnie, jakbym była czymś brudnym, w co wdepnęła. Nigdy mnie nie lubiła, od dnia, w którym Benjamin przyprowadził mnie do domu osiem lat temu. Nie byłam wystarczająco dobra dla jej ukochanego syna, zawsze powtarzała, nie byłam wystarczająco bogata, nie miałam klasy, nie byłam godna nazwiska Foster.

„Ona nie zasługuje ani centa” – powiedziała Dorothy, a jej głos niósł się po cichym pokoju. Uśmiechnęła się, mówiąc to, tym samym uśmiechem, którym obdarowywała mnie co roku na Boże Narodzenie, kiedy wręczała mi kartę podarunkową do Targetu, jednocześnie dając Veronice drogą biżuterię. Jeszcze przed tym romansem Dorothy planowała moje zastępstwo.

Mój prawnik, pan Peterson, siedział obok mnie i przerzucał papiery. Wyglądał na zdenerwowanego, jakby wiedział, że zaraz wszystko stracimy. Zespół prawny Benjamina składał się z trzech prawników, wszystkich z najdroższej kancelarii w mieście.

Mieli teczki pełne dokumentów, z których wynikało, że nigdy nie pracowałam, że nie mam żadnych umiejętności, że zasługuję tylko na podstawowe wsparcie. Przedstawiali mnie jako naciągaczkę, która złapała w pułapkę ich biednego, niewinnego klienta. Sędzia Hawkins, kobieta po pięćdziesiątce o bystrym wzroku i siwiejących włosach, przysłuchiwała się ich argumentom od rana.