Rodzina jej męża zmusza ją do publicznego rozebrania się, żeby ją upokorzyć — aż do czasu, gdy przychodzą jej dwaj bracia-miliarderzy i…

Ava Bennett nigdy nie wyobrażała sobie, że jej małżeństwo stanie się pozłacaną klatką. Kiedy wyszła za mąż za Lucasa Harringtona, wierzyła, że ​​miłość może połączyć ich różne światy. Lucas pochodził z bogatej rodziny o bogatych korzeniach londyńskiej elity, podczas gdy Ava, wychowana w skromnym, ale pełnym miłości domu w Seattle, zbudowała swoje życie wokół współczucia – pracowała jako rzeczniczka zdrowia publicznego, z dala od olśniewających sal uprzywilejowanych.

Od momentu, gdy weszła do posiadłości Harringtonów, czuła się obca. Matka Lucasa, Miranda, i jego siostra, Tessa, skrywały pogardę za promiennymi uśmiechami. Wyśmiewały jej akcent, karierę, proste nawyki. Ava znosiła to wszystko dla Lucasa, powtarzając sobie, że miłość jest warta szeptów.

Ale miłość, jak wkrótce miała się przekonać, nie miała być postrzegana jako sposób na przetrwanie.

Przełom nastąpił podczas wystawnej 40. rocznicy ślubu Mirandy, zorganizowanej w ekskluzywnym klubie wiejskim z widokiem na Tamizę. Goście z londyńskiej śmietanki towarzyskiej wypełnili salę balową, a ich śmiech odbijał się echem od żyrandoli. Ava miała na sobie srebrną suknię, elegancką, a zarazem skromną, licząc na to, że dyskretnie wtopi się w tło.

W połowie wieczoru Miranda uniosła kieliszek szampana. „Wszyscy” – powiedziała gładkim, jadowitym głosem – „skoro Ava upiera się, że należy do nas, może zechce to udowodnić. Pokażcie nam, co kryje się pod tą tanią sukienką”.

Przez tłum przeszedł szmer niedowierzania. Ava zamarła, zapierając jej dech w piersiach. Myślała, że ​​Miranda żartuje, ale Tessa i dwie kuzynki otoczyły ją, uśmiechając się okrutnie.

„Daj spokój, Avo” – syknęła Tessa. „Nie bądź taka nieśmiała. Niech wszyscy zobaczą, czy naprawdę nadajesz się na Harringtona”.

Wybuchnął śmiech, kruchy i ostry. Dłonie Avy drżały, gdy próbowała się cofnąć. Jej mąż siedział przy stole prezydialnym, obserwując w milczeniu, uciekając wzrokiem, jakby udawał, że nie widzi. Ta cisza – jego cisza – raniła głębiej niż jakiekolwiek słowa.

Upokorzenie ściskało ją za gardło. Chciała uciekać, krzyczeć, zniknąć. Ściany zdawały się narastać, muzyka wydawała się odległa i szydercza. Właśnie gdy drwiny stały się nie do zniesienia, odgłos trzaskających drzwi o marmur przebił się przez chaos.

Dwóch wysokich mężczyzn weszło do sali, a ich obecność wywołała natychmiastową ciszę. Tłum rozstąpił się instynktownie.