„KONIEC WIĘCEJ PONIŻENIA! Pracownica ze łzami w oczach i złością konfrontuje się z macochą, która zniszczyła jej życie… a milioner słyszy wszystko!”

Przykuty do wózka inwalidzkiego siedmioletni chłopiec próbował powstrzymać łzy, gdy macocha bezlitośnie go upokarzała. Ale zanim zdążyła powiedzieć coś gorszego, w drzwiach pojawiła się pokojówka i krzyknęła: „Nie rób tego!”. Jej głos rozniósł się echem po całym salonie. Milioner, który właśnie przyjechał, był sparaliżowany tym widokiem.

Przez dwa lata dom w górach Oca pogrążył się w ciszy, nie z powodu braku ludzi ani milczenia, ale dlatego, że wszystko wydawało się tam stłumione. Cisza nie była normalna; była nieprzyjemna, ciężka, jakby unosiła się w każdym kącie.

Tomás, właściciel ogromnego domu z wysokimi oknami i ogrodem, który wyglądał jak z magazynu, nie był już zaskoczony, budząc się z uczuciem pustki. Jego żona, Clara, zginęła w wypadku samochodowym pewnej deszczowej nocy, wracając do domu po odebraniu prezentu dla Leo, ich syna, z okazji jego piątych urodzin. Od tego dnia nawet powietrze nie poruszało się tak samo.

Leo był przykuty do wózka inwalidzkiego. Uderzenie uszkodziło mu kręgosłup i nigdy już nie chodził. Ale to nie było najgorsze. Najgorsze było to, że nigdy więcej się nie roześmiał, nawet gdy przynieśli mu psa, ani gdy wstawili basen z piłeczkami w salonie – nic. Po prostu patrzył w milczeniu, z tą swoją poważną miną i smutnymi oczami.

Miał teraz 7 lat i zdawał się dźwigać cały świat na swoich barkach. Tomás robił, co mógł. Miał pieniądze; to nigdy nie było problemem. Mógł zapłacić za lekarzy, terapie, opiekunów, zabawki, wszystko, ale nie mógł kupić synowi tego, co go najbardziej bolało: swojej mamy. On też był złamany, po prostu lepiej to ukrywał.

Wstawał wcześnie, szedł do pracy z domowego biura, a po południu schodził na dół, by posiedzieć w ciszy obok Leo. Czasami mu czytał, innym razem oglądali razem kreskówki, ale wszystko to wyglądało, jakby byli uwięzieni w filmie, którego nikt nie chciał oglądać. Kilka niań i gospodyń przewinęło się przez dom, ale żadna nie została. Niektóre nie mogły znieść smutku unoszącego się w powietrzu.