Przez szybę krematorium zauważył, jak brzuch jego ciężarnej żony lekko drży. Przez chwilę wydawało mu się, że ból go zwodzi, ale ruch powtórzył się – gwałtownie, wyraźnie.

Przez szybę krematorium Ethan dostrzegł, że ciężarny brzuch jego żony drży nieznacznie. Początkowo myślał, że żałoba zniekształca mu wzrok, ale potem to się powtórzyło, ostrzejsze, nieomylne.

To, co nastąpiło później, wprawiło wszystkich w osłupienie.

Odeszła z tego świata, zanim zdążyła urodzić ich dziecko. Amara – kobieta, którą ślubował kochać i chronić – odeszła, zabrana zbyt wcześnie przez okrutny plan losu.

Teraz Ethan stał przed szklanymi drzwiami, wpatrując się w nieruchomą postać swojej żony i jej nienarodzonego dziecka, które miało przyjść na świat za kilka miesięcy.

Wizje tego, co nigdy nie miało się wydarzyć, zalewały jego umysł: śmiech Amary rozbrzmiewający echem w ich domu, odgłos drobnych kroków, ciepło życia, które razem zaplanowali. Odmówił autopsji, nie mogąc znieść myśli o rozdzieleniu matki od dziecka.

Z trudem powstrzymał krzyk, odwrócił się, by odejść, i zamarł. Znów to samo: słaby ruch pod białym całunem, drgnięcie na brzuchu. Jego puls przyspieszył. Czy dziecko jeszcze żyje? A może jego umysł wyczarowywał duchy z żalu?

Ruch pojawił się raz jeszcze – wyraźny, przemyślany, prawdziwy.