Deszcz zaczął padać, gdy tylko opuściłem osiedle. Każda kropla, która uderzyła w przednią szybę, wydawała się echem tego, co waliło mi w piersi – mieszaniny dawnego bólu i mściwego spokoju.

Krzyk Evana, taki, jaki sobie wyobraziłem, wystarczył mi. Nie musiałem go słyszeć, żeby wiedzieć, że to prawda. Znałem ten dźwięk. Dźwięk kogoś, kto w końcu mierzy się z tym, co próbował ukryć.

Gdy samochód mknął po mokrej drodze, moje myśli cofnęły się do lat minionych, kiedy dom na plaży wciąż był pełen światła, śmiechu i zapachów świeżej kawy. Mój mąż, Michael, spędzał poranki siedząc na werandzie, naprawiając stare zegary – zwyczaj, który zawsze wydawał mi się poetycki. „Każde tyknięcie to kolejna sekunda, którą Bóg nam pożycza” – mawiał. Był człowiekiem o spokojnej duszy. Aż do tego lata, kiedy wszystko się zawaliło.

Pudełko

Drewniana skrzynia, która teraz była w rękach Evana, nie była zwykłą pamiątką. To był jedyny sekret, jaki dzieliliśmy z Michaelem – cichy pakt zawarty pewnej burzliwej nocy, na długo przed tym, jak Claire poznała mężczyznę, którego teraz nazywała swoim mężem.

Tej nocy Michael wrócił do domu blady, z oczami zmienionymi, niosąc coś zawiniętego w szmatkę. Powiedział tylko: