Na moim ślubie moi teściowie naśmiewali się z mojej matki przed 204 gośćmi.

Atmosfera w pokoju dramatycznie się zmieniła, poprzednia radość ustąpiła miejsca ciężkiej, niezręcznej ciszy. Czułam na sobie wzrok wszystkich obecnych, obserwujących mnie, oceniających i czekających na to, co wydarzy się dalej. Ale nie przejmowałam się już opiniami innych. Skupiałam się wyłącznie na matce, która została tak niesprawiedliwie upokorzona, i na sobie samej, ślepej na prawdziwą naturę mężczyzny, z którym myślałam, że spędzę życie.

Wziąłem głęboki oddech i podszedłem do miejsca, gdzie siedziała moja matka. Widziałem smutek wyryty na jej twarzy i cichą wdzięczność w oczach. Ująłem ją za rękę i pomogłem jej wstać, obdarzając ją uspokajającym uśmiechem, którego sam nie do końca czułem. Pochyliłem się i wyszeptałem: „Wynośmy się stąd”. Skinęła głową, ściskając moją dłoń w odpowiedzi.

Zwracając się do tłumu, zwróciłem się do nich po raz ostatni. „Chciałbym podziękować wszystkim za przybycie, ale ta uroczystość się nie odbędzie. Przepraszam za wszelkie niedogodności, ale mam nadzieję, że rozumiecie, dlaczego ta decyzja była konieczna”. Dalsze wyjaśnienia nie były potrzebne; powody były aż nazbyt oczywiste. Pomruki wśród gości stały się głośniejsze – mieszanina szeptów, westchnień i okazjonalnych, wspierających skinień głowy od tych, którzy rozumieli powagę sytuacji.