Mój syn powiedział, że nie spodziewa się mnie na święta, więc anulowałam ratę kredytu hipotecznego

„Mogłabym w tym roku upiec mojego słynnego indyka” – powiedziałam, zatapiając się głębiej w skórzanej kanapie Michaela. „Tego z szałwiowym nadzieniem, które uwielbiała twoja matka. Pamiętasz, jak zawsze mówiła, że ​​jest lepszy niż u jej babci?”

Słowa zawisły w ciepłym powietrzu między nami, mieszając się z zapachem drogich, waniliowych świec Isabelli. Michael poruszył się obok mnie, a jego obrączka odbiła światło ich 3,5-metrowej choinki. Coś w jego postawie się zmieniło, ramiona ściągnęły się do wewnątrz, jakby przygotowywały się na uderzenie.

„Tato…” Zawahał się, nie mogąc spojrzeć mi w oczy. Jego wzrok był utkwiony w marmurowym stoliku kawowym. „Niestety, nie będziesz tu mile widziany na święta”.

Te słowa uderzyły mnie jak fizyczny cios. Zamrugałam, pewna, że ​​źle usłyszałam. „Co masz na myśli? Dlaczego miałabym nie być mile widziana?”

„Rodzice Isabelli idą” – powiedział, a jego głos cichł z każdym słowem. „I oni… woleliby, żeby cię tu nie było”.

Moje dłonie zrobiły się zimne. „Wolałyby?”

„Po prostu… Tato, proszę, nie utrudniaj tego bardziej, niż to konieczne.”

Rozejrzałem się po salonie. Spojrzałem na jedwabne zasłony, za które zapłaciłem, kiedy Isabella narzekała na prywatność. Spojrzałem na drewniane podłogi, które zostały z mojego drugiego kredytu hipotecznego. Przyjrzałem się każdemu centymetrowi tego domu, domu, który nosił moje odciski palców, moje poświęcenie, moją miłość do syna.

„Gdzie spędzę święta Bożego Narodzenia?”

Twarz Michaela się skrzywiła. „Może… nie wiem, może odwiedzić ciocię Rosę? Albo moglibyśmy coś zrobić w następny weekend”.

Następny weekend. Jakby Boże Narodzenie było po prostu kolejnym spotkaniem, które można przełożyć.

Wstałem. „Rozumiem.”

„Tato, poczekaj…”