Wszyscy śmiali się z samotnej matki siedzącej samotnie — aż do momentu, gdy najpotężniejszy mężczyzna na weselu poprosił ją do tańca, a to, co wydarzyło się później, sprawiło, że cała sala ucichła.

Kobieta przy stoliku w rogu

Deszcz szeleścił o wysokie okna wielkiej sali balowej, zacierając światła miasta. Wewnątrz, pod żyrandolami, unosił się śmiech, mieszając się z zapachem perfum, polerowanego drewna i słodkim aromatem świętowania.

Przy stoliku w rogu siedziała Vivian Harper , z palcami zaciśniętymi na kryształowym kieliszku. Miała trzydzieści lat, była samotną matką i po raz kolejny wybierała się na wesele, na którym wcale nie chciała być.

Nieobecność byłego męża pozostawiła cichą przestrzeń, którą nauczyła się wypełniać uprzejmymi uśmiechami. Ale każdy chichot, każdy szept, każde współczujące spojrzenie sprawiało, że ta pustka stawała się głośniejsza.

„Znowu przychodzi sama” – ktoś w pobliżu zamruczał, a w jego głosie słychać było krytykę.

Vivian patrzyła nisko, a jej uśmiech był wymuszony i oszczędny w słowach. Wokół niej pary tańczyły w złotym świetle. Przez chwilę czuła się niewidzialna – niczym duch czerpiący radość z czyjejś radości.

Wtedy przez hałas przebił się głos:
„Zatańcz ze mną”.

Zaskoczona Vivian spojrzała w górę.

Nieznajomy, który zatrzymał pokój