W Boże Narodzenie moja mama krzyknęła do dzieci, żeby zebrały się na rodzinne zdjęcia. Utworzyły grupę

W Boże Narodzenie moja mama krzyknęła na dzieci, żeby zebrały się do zdjęć rodzinnych. Utworzyły grupę, a mama kazała mojej sześcioletniej córce odsunąć się na bok. „Niech najpierw zrobią zdjęcia prawdziwi członkowie rodziny, potem my zrobimy twoje”. Kiedy skończyła ze wszystkimi, moja córka próbowała się wtrącić, a moja siostra krzyknęła: „Wszyscy głosowaliśmy, nie jesteście rodziną”. Moja córka wybuchnęła płaczem. Tata dodał: „Niektóre dzieci po prostu nie pasują do zdjęć rodzinnych”. Nie płakałam. Zrobiłam to.

W salonie wciąż pachniało sosną i cynamonem, gdy wszystko się rozpadało. Moja mama stała przy udekorowanym kominku, klaszcząc w dłonie, jakby wzywała psy wystawowe. „Dzieci, wszyscy spójrzcie na rodzinne zdjęcia”. Jej głos brzmiał tak piskliwie, że rezerwowała go na ważne chwile.

Obserwowałam z progu kuchni, wycierając ręce w ściereczkę kuchenną po tym, jak pomogłam przy indyku, za którego przygotowanie nikt mi nie podziękował. Moja córka Emma siedziała na podłodze, starannie układając drewniane figurki do szopki, którymi fascynowała się od naszego przyjazdu. Spojrzała w górę na wołanie mamy, a jej twarz rozjaśniła się niewinną ekscytacją, jaką potrafią okazać tylko sześciolatki.

Moja siostra Diane już ustawiała trójkę swoich dzieci przy choince. Jej mąż Marcus stał za nimi, trzymając jedną rękę na ramieniu najstarszego syna. Mój brat Todd wyszedł z korytarza z bliźniakami, obaj w identycznych swetrach-kamizelkach, które prawdopodobnie kosztowały więcej niż moja rata za samochód. Jego żona Jennifer szła za nim, już z wyciągniętym telefonem, żeby uchwycić każdy kąt.

Emma zerwała się na równe nogi, wygładzając czerwoną aksamitną sukienkę, na którą specjalnie wydałam fortunę. Była taka szczęśliwa, kiedy otworzyła pudełko w zeszłym tygodniu, kręcąc się przed lustrem, aż zakręciło jej się w głowie. Teraz pobiegła w stronę grupy zbierającej się przy kominku, chętna, by dołączyć do tej magii, jaka się tam wydarzyła.

Ręka mojej mamy wystrzeliła jak policjant drogowy. „Emma, ​​kochanie, musisz na razie tam stanąć”. Wskazała na róg przy pianinie.

Moja córka zatrzymała się w pół kroku, a na jej twarzy malowało się zdziwienie. „Ale babciu, mówiłaś o zdjęciach rodzinnych”.

„Zaraz zrobimy twoje”. Uśmiech mojej mamy nie sięgał oczu. „Niech najpierw zrobią zdjęcia prawdziwi członkowie rodziny, a potem my zrobimy twoje”.

Słowa zawisły w powietrzu jak dym. Poczułem, jak coś zimnego osiada mi w piersi, ale zostałem na miejscu, obserwując, czekając, czy dobrze usłyszałem, z nadzieją, że nie. Twarz Emmy lekko się skrzywiła, ale posłusznie odsunęła się na bok.

Mój ojciec ustawiał aparat na statywie, dokonując drobnych korekt kąta. Zawsze dbał o szczegóły fotografii, traktując spotkania rodzinne jak sesje zdjęciowe do magazynów. Grupa ustawiła się z wprawą – dzieci Diane z przodu, bliźniaki Todda obok. Dorośli utworzyli drugi rząd, wszyscy zwróceni w stronę aparatu z najpiękniejszymi uśmiechami. Moja matka ustawiła się w środku, a matriarcha trzymał dwór.

Emma stała przy pianinie, z małymi dłońmi splecionymi przed sukienką. Próbowała się uśmiechnąć, prawdopodobnie myśląc, że to po prostu jej kolej, że nadejdzie jej kolej. Widziałam, jak lekko się kołysze, ten nerwowy nawyk, który wyrobiła sobie w zeszłym roku.

Ojciec zaczął odliczać. „Trzy, dwa, jeden…”. Aparat błysnął. Spojrzał na ekran, skinął głową i ustawił się do kolejnego zdjęcia. Zrobili pięć zdjęć, za każdym razem delikatnie zmieniając pozycję. Emma czekała cierpliwie, a jej uśmiech stopniowo przerodził się w coś bardziej niepewnego.

Po piątym zdjęciu mój ojciec zaczął przeglądać zdjęcia na ekranie aparatu. Emma niepewnie zrobiła krok naprzód, gotowa do niej dołączyć. Mama już kierowała ludzi do jadalni, mówiąc o tym, żeby przynieść jedzenie, zanim wystygnie.

„Babciu?” Głos Emmy był cichy. Podeszła do grupy. „Czy teraz moja kolej?”